Een andere wereld

Jullie zullen wel denken; is ze nou wéér weg?! Maar nee, ik ben nog 5 weken in het mooie Nederland maar mijn huidige coschap is alsof ik in een andere wereld zit.. Ik schrijf dit bijzonders graag op voor mezelf omdat het te bizar voor woorden is maar wil ook vooral met jullie delen hoe het is om een coassistent op de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek te zijn...

Het begon vorige week maandag, met een halfslachtige introductie werd ik op de afdeling in een coassistenten hok gedropt; een hele luxe! Met drie coassistenten hebben we maar liefst 4 computers en een mega grote kamer tot ons beschikking! Ons domein en we hebben het nodig ook. Dit is het eerste coschap waar we veel verantwoordelijkheid krijgen en dan bedoel ik ook veel! Wij zijn verantwoordelijk voor een afdeling waar ruim 30 patiënten zijn opgenomen. Patiënten met uiteenlopende psychische klachten maar ook lichamelijke klachten voornamelijk passend bij verwaarlozing. Wij zijn verantwoordelijk voor die lichamelijke klachten en bellen de hele dag om overleg, lopen naar de verpleegkundige voor informatie en proberen uit de patiënt te krijgen wat de klachten zijn en dát is het moeilijke van de psychiatrische afdeling...

Ik vraag me af hoe jullie denken dat een gesloten afdeling eruit ziet en wat voor een patiënten daar zitten... We kennen natuurlijk allemaal die film met die gekken die tegen zichzelf praten en starend voor zich uit zitten te kijken... Dat was het enige waar ik aan kon denken voordat ik een voet op een gesloten afdeling had gezet. Het is preciés zo. Hoewel er ook zat normaal ogende patiënten zitten en juist die patiënten brengen je verschrikkelijk aan het twijfelen en zorgen ervoor dat je vertwijfeld aan iemand een hand geeft om je voor te stellen... Elke coassistent zal dit herkennen; de eerste dag, zo veel nieuwe mensen, wie is wie en wie moét ik een hand geven? Zo had ik maandag me al zeker 20x voorgesteld toen ik vertwijfeld iemand een hand gaf die bij de artsen stond. Geen witte jassen of zusterspakkies op deze afdeling; iedereen loopt in vrijetijdskleding en iedereen ziet er uit als iedereen. Hij keek me lang en doordringend aan en het zweet brak me uit.. Heb ik nou net echt me voorgesteld aan een patiënt zonder het te weten?! Hij zegt oké en wenst me succes op de afdeling en loopt weg... Geen naam, geen functie.. Vertwijfeld vraag ik aan mijn medeco's wie die man was.. Pfoe, het was een verpleegkundige; hij daagt wel vaker coassistenten uit. Welkom als feut op de gekkenafdeling...

Verder over hoe een gesloten afdeling eruit ziet. Een beetje als een hotel, behalve dat alles op slot zit en er mensen de héle dag zitten. Om tijd te verdrijven kleuren ze wat, overal liggen puzzels en in de verpleegkundige kamer hangt een scherm met beelden van patiënten in de separeer cel. De horrorverhalen van tv zijn hier gelukkig niet waar; maximaal 84 uur mag een patiënt opgesloten worden en regelmatig komt er een rechter over de vloer om te kijken of dit de enige oplossing is. Soms is dat oprecht de enige oplossing; patiënten zijn in hun psychose ("normale contact met de werkelijkheid kwijt zijn, gepaard met hallucinaties en wanen, verwardheid en gestoorde emoties") zo agressief dat ze een gevaar voor zichzelf óf voor een ander vormen en zo liggen verpleegkundige soms met z'n zessen op een patiënt om hem/haar rustig te krijgen. Verder zit er allerlei problematiek: schizofrenie, bipolair, borderline, depressiviteit, manische patiënten, laagbegaafdheid, drugsgebruik en het liefst een mooie cocktail daarvan. We lachen in de artsenkamer als we net een gesprek hebben gehad met een patiënt die ervan overtuigd is dat hij de nieuwe Jezus is of ervan overtuigd is zwanger te zijn, maar dikwijls maken de verhalen van patiënten me enigszins verdrietig; het kan iedereen overkomen... Ik praat met een bedrijfsleider, een hbo student, een zzp'er met een succesvol bedrijfje maar het enige wat hun nu bezig houdt is dat vandaag de dag van zwarte kleren is omdat rood vandaag écht niet kan. Ze zijn bang achtervolgt te worden, bellen de marechaussee omdat er een Russische spion op de afdeling loopt, trekken alle deuren open en klimmen over hekken omdat ze weg willen, bellen de politie omdat ze ervan overtuigd zijn dat ze vergiftigd worden of zien in alle krantenkoppen berichten van God. Pillen worden geweigerd, uitgespuugd of verstopt. Een patiënt wordt voor de 25e keer opgenomen na een halfslachtige zelfmoordpoging. Tijdens de overdracht wordt wéér die patiënt overgedragen die bijna wekelijks naakt op straat staat. De psychiatrische afdeling zit vol verrassingen maar vooral vol met hele zieke mensen. Of is hij echt de nieuwe Jezus? Ik kan je een ding vertellen; de nieuwe Jezus zal nooit komen, tegenwoordig sluiten we dat soort mensen op en stoppen we vol met pillen.

En zo kom ik mijn dag door. Met mijn vriend de alarmknop, die als ik die indruk de hele boel in paniek en paraatheid brengt mocht ik in gevaar zijn, loop ik over de afdeling. Ik krijg een arm om mijn schouder van een veel te oude, seksueel ontremde man met een psychose en spreek hem streng toe dat ik daar niet van gediend ben. Ik schrik van mijn eigen vastberadenheid; met mij valt niet te sollen. Voor het eerst sinds 1 jaar coschap ga ik niet naar huis wanneer het mag, direct na de overdracht, maar ga ik naar huis wanneer ik gedaan heb wat ik moest doen. Terwijl mijn medecoassistenten op andere afdelingen hun dagen vullen met kleuren, badmintonnen, boswandelingen maken en heel vroeg thuis zijn, werk ik me door verslagen en bel ik me suf maar troost ik me maar met de gedachte dat ik hier ontzettend veel leer!