Even afkoelen

Een zwembad, een regenbui, een waterval, een biertje; allemaal perfecte manieren om even af te koelen. We klagen verder niet maar de Afrikaanse zon brandt op ons bolletje en maakt van ons voorhoofd een waterval; afkoelen is hier gewoon pure noodzaak en kan op vele manieren...

11 dagen geleden verlieten we Malawi en daarmee ook de eeuwige maisvelden. In ruil daarvoor krijgen we bossen met enkele maisvelden rondom schaarse hutjes. In Zambia wonen 10x zo weinig mensen per vierkante kilometer en dat is direct te merken als we de grensstad verlaten. Langs de weg is weinig leven, enkele hutjes in plaats van dorpjes, op de weg is al helemaal geen leven; geen fietstaxi's, geen minibusjes, geen lopende vrouwen, geiten, kinderen; Zambia is leeg. Wat verder opvalt is de rijkdom. Natuurlijk nog steeds niet te vergelijken met Europa maar de mensen dragen hier kleding zonder gaten en iedereen loopt op schoenen. Op de markt is een grote verscheidenheid aan mooie groentes te krijgen en de kraampjes langs de weg verkopen luxe producten in mooi geschilderde huisjes met golfplaten daken.  In de bussen zit iedereen strak in pak en de baby's hebben hier wegwerpluiers aan. De hoofdstad ziet eruit als een heuse stad en het busstation redelijk georganiseerd met moderne grote bussen. Je ziet rokende mannen en zo waar stoplichten die werken. Het is duidelijk wat een goede president kan doen voor een land, en een bloeiende koperindustrie... Daarnaast is toerisme hier vele malen groter; we zien meer blanken in een week dan mijn hele tijd in Malawi. En dat is niet voor niks; Zambia heeft prachtige wildparken en in de nummer 1, South Luangwa, hebben wij maar liefst 4 gamedrives mogen doen.

Gamedrives zijn iets magisch, elke keer weer als ik in de safaritruck stap en het park in rijd dan gaat mijn adrenaline level omhoog. Het is iets geks en alleen als je het zelf ooit mee hebt mogen maken zul je weten wat ik bedoel. Het is moeilijk met woorden vast te leggen en eigenlijk onmogelijk om het met een camera te vereeuwigen. Ik besef me dat die foto van de luipaard één uit duizenden is voor jullie, een plaatje van Google maar dan eigenlijk best slecht licht en uit de verkeerde hoek genomen... Ik kijk naar de foto en denk weer terug aan het moment dat we even een pauze hadden. Een biertje dronken tussen de zebra's, giraffen, impala's en bavianen toen de gids een alarmschreeuw hoorde van een impala. We springen de truck in en scheuren dwars door de bosjes naar het geluid. We vinden de luipaard op nog geen meter afstand van de truck, klaar om een impala te pakken. Ons adrenaline level schiet boven het dak uit, we klikken met de camera om dit moment te vereeuwigen als er drie hyena's de jacht komen verstoren. Allen schieten de bosjes in en het magische moment is voorbij. Maar we hebben de foto's en nog veel belangrijker; de herinnering!

Herinneringen vervagen echter snel. Van mijn eerste gamedrive 10 jaar geleden in Kenia herinner ik me echt nog wel mijn eerste blik op een leeuwin of de luipaard in de boom met 20 busjes eromheen. Het zijn de momenten dat er niks te zien is die je vergeet dus dat we een uur hebben gereden met enkel wat impala's en apen dat vergeten we snel weer, maar de schreeuw van een impala die in stukken wordt gescheurd door 6 wilde honden en de adrenalinekick die dat veroorzaakte, die niet. Ik kijk verder door mijn foto's; prachtige landschappen met verschillende soorten dieren door elkaar. Puku's, Crawshay's zebra's en Thornicroft's giraffes zijn drie dieren die ik nooit eerder heb gezien en beduidend de mooiste zebra's die ik ooit heb gezien. Zestien uur lang hebben wij in dit park tussen massa's van deze dieren doorheen gereden. Soms zien we niks en vallen ons ogen dicht terwijl het ochtendzonnetje op ons huid brandt, tot het gaspedaal weer ingedrukt wordt. Dat maakt een gamedrive zo fantastisch; de spanning wat er om de hoek licht en de kick om dat op een foto te vereeuwigen; eentje die net zo mooi is als de plaatjes op Google maar dan mét die gave herinnering!

Gave herinneringen aan mijn 7 maanden reis alweer 3 jaar geleden kwamen boven toen Manon volledig onverwacht zich aansloot bij ons in South Luangwa. Het doet me denken aan die fantastische maanden en het voelt zo gewoon dat ik bijna vergeet hoe bizar het is om haar hier, 10.000 km van huis, tegen te komen. Veel te snel was het weer voorbij en vervolgde Manon haar weg naar het prachtige Malawi en wij richting het westen van Zambia. 21 uur in een bus gepropt, maar dan komen we aan in Livingstone; stad van de Victoria watervallen.

Met een donderend geraas vallen miljoenen liters water 120 meter naar beneden over een breedte van 1,8 km. We worden binnen een seconde tot op het bot nat van het opsprayende water; ze hebben niet voor niks de bijnaam 'the smoke that thunders'. Wat een geweld valt daar naar beneden. Het geluid is nóg indrukwekkender dan ik me kan herinneren van 6 jaar geleden, toen ik hier met m'n ouders was. Het zicht is beduidend minder dan toen. Maar beide keren trek ik dezelfde conclusie; deze watervallen kan je maar op een manier goed bewonderen; vanuit de lucht. Gelijk de eerste middag stappen we in een microlight-vliegtuigje. Vanaf de eerste seconde is de grijns van ons gezicht niet weg te krijgen; als we over de hobbelige opstijgbaan snelheid maken, als we de grond loslaten, als we vlak over de grond razen, de wind die om je oren waait, de eerste blik op de watervallen, de tweede blik, de derde blik... Als we dwars door de stoom van de watervallen gaan, als we over het wildpark vliegen, over nijlpaarden en spelende olifanten scheuren, zelfs bij de landing; de glimlach verdwijnt geen seconde van ons gezicht. Vol adrenaline staan we kakelend de foto's te bekijken; ook hier is het slechts een plaatje die in geen velden of wegen het gevoel beschrijft, maar wat een herinnering!

We besluiten verder ons vakantie hier rustig af te sluiten. We slapen de laatste dagen in een hostel zoals een hostel moet zijn; loungebanken, bar, goed eten, zwembad en een relaxte sfeer. We zwemmen wat, lopen de stad in, vergapen ons aan de enorme supermarkten met honderd-en-een soorten levensmiddelen, gaan decadent geïmporteerde pizza eten bij de Italiaan, verdwalen wat en komen tot de conclusie dat Zambia niet het land is dat ons hart gaat stelen. De toeristenindustrie heeft van Zambia een welvarend land gemaakt met daarbij de beleefde touroperators maar we missen de hartelijkheid en vriendelijkheid van de goedlachse Malawianen. De kleurrijke doeken om de heupen van de Malawiaanse vrouwen en rond de billen van de kindjes op hun rug zijn hier alleen te vinden in de toeristenkraampjes waar wij ons tassen mee vullen. Mensen verplaatsen zich hier snel, in grote bussen of privé auto's. We zijn in een cultuurschok beland voordat we weer thuis zijn maar genieten desalniettemin als toerist. We doen een sunsetcruise zonder zon, zien naast enkele nijlpaarden enkel wild-life op de benedenverdieping van een boot vol Engelse jongeren die duidelijk alleen kwamen voor de gratis drank. We raften over de Zambezi rivier. Daar waar het water van de Victoria watervallen in een kloof wordt gepest stappen wij in een bootje om over de kolkende rivier te peddelen en er enkele keren in te verdwijnen. Ook dit is weer met geen woorden te beschrijven. De spanning die je hebt als je een stroomversnelling in gaat, de fractie van een seconde die eeuwig lijkt te duren als je omslaat en de kracht van de rivier die je direct meesleurd. We hebben het overleefd, net als deze drie weken Afrika. De laatste busrit zit erop. Nog een keer slapen we in een dorm, midden in Lusaka om morgen het vliegtuig te pakken richting Frankfurt waar ons wegen zullen splitsen. Terwijl Eline haar weg vervolgd naar Nederland om te gaan genieten van de aankomende lente, ga ik nog even verder afkoelen; van 3 maanden Afrika koel je niet af door een biertje of een zwembad. Ik zal worden opgepikt door mijn ouders en broer en dan vervolgen wij ons weg naar Zell am See om daar de pistes en terrasjes onveilig te maken. Even afkoelen in het zonnetje…

Maar nog heel even op Afrikaanse bodem, we hebben genoten, intens. Voor mij was het een fantastische afsluiting van de ervaring van mijn leven. Voor Eline een welverdiende vakantie. Ik wil jullie ontzettend bedanken voor jullie support. Ik ben overdonderd door de vele lieve, mooie en bemoedigende reacties. Het is fantastisch te weten dat er zo veel mensen achter mij staan ondanks de grote afstand. Dat ik weer terug keer naar het kikkerlandje en dat daar zo veel mensen zijn die met mij meeleven en mij steunen; ik heb er geen woorden voor. Ik hoop jullie allemaal snel te zien, zodra ik een nieuw huis heb in Leiden zijn jullie vast harte welkom. Tot die tijd zijn alle tips welkom en kom ik jullie opzoeken!

Tot snel!