En nu?

Nu ben ik officieel Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde. Mijn opdrachten zijn ingeleverd, mijn portfolio goedgekeurd en met een simpel mailtje is het opeens officieel; ik heb mijn opleiding afgerond! De afgelopen drie jaar hebben in het teken gestaan van deze opleiding; verhuizen naar Apeldoorn, tropencursus in Amsterdam en daarna naar Malawi. De opleiding gaf me richting in mijn leven; ik deed dingen die ik leuk vond en dingen die ik niet leuk vond, maar ik wist waarvoor ik het deed: ik wilde tropenarts worden. Nu ben ik dat. En nu?

Nu ben ik inmiddels al weer bijna twee weken thuis en Malawi voelt alweer heel ver weg. Het voelt heel normaal om thuis te zijn en de Nederlandse sleur op te pakken. Ik was zo weer gewend aan stromend warm water, altijd elektriciteit en met één druk op de knop een lekker bakkie koffie. Eten in overvloed en boodschappen doen bij de Albert Heijn, het is allemaal weer zo normaal. En waar ik twee weken geleden warm onthaald werd door de Nederlandse zon en biertjes deed in het park en barbecuede op ons dakterras, kwam de sneeuw en hagel onverwachts en zit ik nu weer met een dekentje op de bank. Ondertussen app ik met de nieuwe lichting tropenartsen in Nkhoma. Ons huis blijkt in ons vijf dagen afwezigheid leeggeroofd te zijn; met het stoom uit mijn oren hoor ik dat al het eten en achtergelaten cadeautjes, kleren en schoenen gejat zijn. Het maakt mij woedend, zelfs nadat wij de deur achter ons dichtgetrokken hebben en voor het laatst wegrijden uit Nkhoma weten ze daar ons nog respectloos te behandelen en de nieuwe tropenartsen een onwelkom gevoel te geven. Het zal nog even duren voordat ik dit volledig kan loslaten. Ik merk als mensen naar mijn avonturen in Malawi vragen dat er dan een bak ellende uit m’n strot komt, maar dat is natuurlijk niet alleen maar zo. Maar het moet slijten en vanzelf zullen de positieve verhalen weer naar boven komen drijven; de lieve mensen die ik ontmoet heb, de prachtige wandelingen, de gezellige spelletjesavonden, de mooie gesprekken, het harde lachen en de patiënten die ik wel heb kunnen helpen. Ooit zal ik met trots en blijdschap daarover vertellen! Maar nu?

Nu is het tijd om weer vooruit te kijken! Op naar het volgende avontuur. Ik was nog geen 8 uur in Nederland toen ik een appje ontving of ik per direct naar Curacao kon gaan om daar te helpen. Mijn tropenhart ging sneller kloppen, zat al weer bijna in het vliegtuig maar heb toch besloten dat het beter was even in Nederland te blijven. Even een stressvrij baantje waar mijn hulp en expertise wel gewaardeerd wordt. Volgende week begin ik als vaccinatiearts bij de GGD Utrecht! Ik heb zin om weer aan de slag te gaan, zin om mee te helpen aan Nederland weer open te gooien! Terrassen open, grenzen open en genieten van de zomer die komen gaat! En voor nu?

Voor nu wil ik jullie allemaal bedanken voor de lieve berichtjes op mijn blogs, de opbeurende woorden en bemoedigende appjes. In het buitenland wonen is een groot avontuur; leuk maar niet altijd even makkelijk. Het is dan ontzettend fijn te weten dat er zo veel mensen met mij meeleven, aan me denken en weer klaar staan als ik weer even in Nederland ben. Want dat staat buiten kijf natuurlijk, ik ben voor éven in Nederland. Wat en wanneer precies het volgende avontuur gaat komen weet ik niet, maar dat die gaat komen is zeker en dan neem ik jullie graag allemaal weer mee!

En nu, nu ga ik beginnen aan de zeven (!) kraamvisites die ik in te halen heb…