Het leven gaat door…

Een maand lang hebben we haar behandeld voor tuberculose en HIV, langzaamaan krabbelde ze op en dan is eindelijk de dag aangekomen dat ze mag vertrekken. Ze straalt, is ons eeuwig dankbaar, wil op de foto en vertelt ons dat ze nooit had verwacht dat ze het zou overleven. Haar leven gaat door, wat een vreugde!

Dat het niet altijd zo gaat, dat weten jullie en ik inmiddels wel. Toch gaat het zó vaak goed dat het heftig blijft, zeker als je een hele week voor een patiënt zorgt en nauw contact hebt met de familie, om een patiënt te verliezen. Zo stond deze week in het teken van een zwangere. Een week lang hebben wij, zij en haar lieve zus voor haar gezorgd. Niet alsof haar leven ervan afhangt maar ómdat haar leven ervan afhangt. Opgenomen met malaria én hersenvliesontsteking ligt ze half comateus in bed. Haar 25 weken oude foetus leeft gelukkig nog. Donderdag is er een lichtpuntje aan het eind van deze ellende lange tunnel. Haar zus vertoont een grote glimlach op haar gezicht als ze vertelt dat ze weer probeerde te praten. Vrijdag zie ik haar naar mij kijken als ik bij een andere patiënt sta. Het doet me goed haar beter te zien worden. Dit is waarvoor we het doen. Als we een uur later terugkomen is het lichtje in geen velden of wegen te bekennen. Één stap vooruit is teniet gedaan door 100 stappen terug. Ze ademt moeizaam en kijkt niet meer rond. Haar kindje blijkt overleden en aan het eind van de dag zij ook. Schreeuwende familie, flauwvallende zus, een baby op de grond helemaal alleen die angstig om zich heen kijkt en begint te huilen, de patiënt maakt geen geluid meer, haar laatste ademteug vliegt geluidloos weg... het is letterlijk dodelijk stil op de afdeling als haar lichaam wordt weggehaald, ik loop nog even naar de kinderafdeling om afscheid te nemen als ik weer geschreeuw hoor vanuit de vrouwenafdeling. Ook de andere vrouw met hersenvliesontsteking, HIV én tuberculose heeft het na een week vechten niet gered, zij zakte langzaamaan in een diepe coma om daar nooit meer uit te ontwaken. Mijn laatste uurtje in st. Lukes's is een bittere pil.

Het is triest om zo te moeten afsluiten, maar wel typerend voor mijn 8 weken in dit ziekenhuis. Weken vol ups en downs. Een nieuw avontuur gaat beginnen terwijl ik ontzettend lieve mensen achter laat. Ik word deze week op 1001 manieren bedankt; ik ga eten bij ons bewaker mr. Jali die in een prachtig huis woont maar dit wel moet delen met 9 kinderen en de nodige kleinkinderen. Hij laat trots zijn maisveld zien, net als de patientattendance Gerard die mij ook meeneemt naar zijn huisje waar hij woont met 9. Het is geen abnormaal verhaal hier, maar met 28 jaar heeft hij de zorg voor vrouw, kind, broertje, schoonzus en zwager, weduw geworden zus en haar 2 kinderen en nog een zoon van een andere zus die de zorg voor haar 5 kinderen niet aankan… De mannen en vrouwenafdeling schrijven een brief voor me, op de kinderafdeling is het Michelle, de fantastische verpleegkundige, die naast me gaat zitten om woorden te zeggen waardoor er tranen in mijn ogen komen. Ik lach een beetje stompzinnig, omgaan met complimentjes is niet echt mijn sterkste punt, maar ze sluit heel serieus af met dat ik het serieus moet nemen, dat ze nog nooit zo’n mooi karakter bij een blanke heeft gezien en dan heeft ze het ook over de samenwerking op de afdeling… en of ik alsjeblieft terug wil komen als dokter? Dan kan ik toch niet weigeren?! . Wat mijn weg naar de tropen is weet ik niet maar het wordt vervolgd…

Ik kijk nog een keer achterom maar verlaat uiteindelijk toch echt het ziekenhuis. Morgen vertrek ik naar Blantyre om samen met Eline, die nu ergens boven Europa vliegt, een fantastische reis door Malawi en Zambia te maken. Nog een maal keer ik terug naar st. Luke’s voor een afscheids-bbq maar dan is het echt voorbij. Mijn leven gaat door, gelukkig…