Voorlopig de laatste keer..

Nog één keer pak ik mijn tas in voor voorlopig mijn laatste keer verhuizen. Een maand heb ik vertoefd in Manons studio en was ik naarstig op zoek naar een eigen appartement. Dat is gelukt; ik ben per gister trotse bezitter voor een appartement midden in het centrum van Leiden op nog geen steenworp afstand van het station; komen jullie gezellig langs?

Niet overdag, dan zit ik achter een computertje in mega instituut, het LUMC. Wat een verandering; van papieren statussen en dood zieke patiënten in een zonovergoten klein ziekenhuisje naar een computer zonder patiënten in een betonnen gebouw terwijl het buiten vriest en hagelt… Velen zullen het al gehoord hebben, ik klaag openlijk en veelvuldig; ik vind het verschrikkelijk. Ik vul mijn dagen met een onderzoek naar ‘hoe vul ik mijn tijd op zonder dat het opvalt dat ik niks doe’, terwijl het eigenlijk zou moeten gaan over kinderen met een verstandelijke beperking die gezien worden door 4 specialisten die samen zoeken naar een genetische oorzaak. Langzaam sterven mijn hersencellen af terwijl ik af en toe opschrijf wat voor een problemen deze bijzondere kinderen geven. Hoe bakken geld omgaan in een diagnose die niks bijdraagt aan behandeling en dwalen mijn gedachten terug naar Afrika, waar een ‘bijzondere’ jongen van 13 jaar gewoon door het dorp dwaalt of in ons tuin of over het ziekenhuis terrein. Dan weer vriendelijk en vrolijk, dan weer stil en agressief maar iedereen houdt hem in de gaten en accepteert hem zoals hij is. Hier had hij duizenden stempeltjes en waren honderden rapporten over hem geschreven die ik dan weer moet analyseren. Mijn spanningsboog is inmiddels ook gedaald naar het stempeltje ‘ADHD’ en ben inmiddels bezig met een cursus Spaans om die hersencellen nog enigszins actief te houden. Dan besluit mijn begeleider ziek te worden en moet ik mijn werktempo nog verder verlagen om niet zonder werk te komen en start ik dus nog maar een cursusje in Global Health. Herkenbare praktijken uit Malawi komen hier langs. De arme die dood gaan aan infectie ziekten en malaria terwijl de iets rijkere buurvrouw inmiddels kampt met suikerziekten en hart- en vaatziekten. Terwijl hier in Nederland de armere kampen met suikerziekten en hart- en vaatziekten en de mensen in de iets rijkere buurt gemiddeld 6,5 jaar langer leven op groentesmoothies en vruchtensapjes om vervolgens te sterven aan kanker. Wat me dan weer terug doet denken aan Soedan toen een rokende Soedanees treffend zei; ‘Hier in Soedan hopen we dan we longkanker krijgen; dat betekent dat we én rijk genoeg zijn sigaretten te kopen én oud genoeg zijn geworden om daaraan te sterven.’ Een pijnlijke opmerking met in het achterhoofd een moeder van een vriendin die aan het strijden is tegen longkanker en de velen in mijn omgeving die die strijd verloren hebben maar het benadrukt maar weer even de ongelijkheid in de wereld…

Ondertussen zorg ik voor andere jongeren die de strijd tegen hun ziekten onherroepelijk gaan verliezen in jongerenhospice Xenia. Een belangrijk deel aan dokter zijn die tijdens mijn coschappen onderbelicht wordt. Je kan hier de tijd nemen voor de patiënt, luisteren en helpen. Je hoort ze klagen over artsen en dingen zeggen die ze niet in de spreekkamer durven te vertellen. Je begeleidt de familie tijdens een rouwproces die begint zodra het woord terminaal valt. We hebben lol samen of ik hou een hand vast als er pijn of verdriet is. De vergankelijkheid van het leven is hier zo voelbaar dat ik elke keer als ik weer naar huis ga blij ben dat ik leef. Dat kan snel omslaan bewijst de piloot van 40 jaar die 2 weken geleden nog volop aan het werk was, toe aan een midlife crisis maar in plaats van dat ligt hij in een hospice, met Elmo naast zich in bed. Een kleine 2 weken geleden was er geen vuiltje aan de lucht, enkel wat tintelingen in zijn benen, een week later was zijn doodvonnis getekend en nu zie ik hem elk uur achteruit gaan. Aan tafel heeft hij nog een halve maaltijd gegeten, 's avonds bij het tandenpoetsen weet hij niet meer hoe hij moet slikken. Creutzfeldt-Jacob; nog nooit heb ik zo'n desastreuze ziekte gezien. Voor de patiënt zelf, zijn vrouw, dochter en iedereen die om hem geeft. Hij sterft na nog geen maand aan de gevolgen van deze agressieve vorm van dementie.

Het laat mij nog maar eens goed beseffen dat er hier in Nederland net zo veel heftigs gebeurd als in Malawi en dat ik het praten met deze mensen een waardevol onderdeel vind, iets dat met mijn afwezige talenknobbel in Afrika nooit zal lukken. Maar voorlopig zie ik mijn toekomst nog steeds daar liggen. Ik ben onrustig door het gebrek aan reisjes in het vooruitzicht en de sleur van het leven hier bevalt me absoluut niet. Ondertussen leer ik in de Global Health cursus dat depressie op nummer 4 van meest verloren levensjaren staat in de Westerse wereld terwijl in Afrika het de top 25 niet haalt. Nog een reden om die spannende carrièremove te maken voordat ik bij die miljoen depressieve Nederlanders hoor. Tot die tijd tel ik de uren af tot het weekend is, om vervolgens die weekenduurtjes voorbij te laten vliegen met leuke familiebezoekjes, lekker eten met vriendinnen of foto’s uitzoeken van mijn fantastische coschap-jaar in het buitenland en begint er weer een week vol computerwerk en TL verlichting…

Doorbreken jullie mijn sleur met een bezoek op de Lange Scheistraat 4a in Leiden? Het bier staat koud, de thee is zo warm, de wijn staat klaar en de Malawiaanse koffie is zo gezet!

p.s.: http://www.artsinspe.nl/actueel/blogs/Blog-1/Blog-Nicole-Even-wennen-hoor.htm Voor nog een kritische blik op het reilen en zeilen van het Surinaamse ziekenhuis, maar dan iets genuanceerder dan eerder hier geschreven; zo erg was het uiteindelijk namelijk niet... Ga ik dat ook ooit denken over mijn wetenschapsstage..?