Krankzinnigheid

Het is maandagochtend 3 augustus, ik zit het zoveelste gesprek met een patient te voeren als opeens 2 politieagenten en een psychiater binnenvallen. Ze vragen of ik onmiddellijk op wil houden met dit gesprek en mee wil komen. Verbouwereerd laat ik de patient achter en loop ik gedwee mee. Ze zeggen niks maar lopen naar een andere kamer. Hier aangekomen vragen ze mij hoe ik het in m'n hoofd haalde met een patient te gaan praten?! Ik kijk ze vertwijfeld aan en zeg; dat mag toch als coassistent of ben ik echt een typemiep en belslet?! Ze vragen me waar die waan vandaan komt? Ik begin inmiddels in paniek te raken. Hoe kan ik deze mensen ervan overtuigen dat het écht zo is. Bovendien vertellen ze me dat het woensdag 8 januari 1999 is. Ik begin onrustig te worden en voor ik het weet lig ik op mijn buik, worden al mijn kleren van mijn lijf gescheurd, ligt er 6 man bovenop me en verdwijnt er een injectie in m'n bil. Ik wordt in 3 dekens gewikkeld terwijl m'n armen op m'n rug worden geklemd, ik zak versuft door de injectie weg en hoor de psychiaters nog net zeggen: hoe heeft het zover kunnen komen?!

Dit is natuurlijk geen realiteit voor mij, het is enkel een mooi voorbeeld die vele psychiaters een coassistent vertellen om je meer in te kunnen leven in de patiënt. Eigenlijk verschilt het verhaal maar op enkele punten; patiënten denken dat ze de president zijn en werken voor het Witte Huis, maar ineens snap je hoe beangstigend het is en waarom deze patiënten 'doordraaien', ze zijn er heilig van overtuigd en gewoon niemand begrijpt dat het écht zo is!

Opeens veranderd mijn beeld; ik loop in een gitzwarte wereld terwijl er niks fysieks is veranderd. Ik ben nog steeds een coassistent, bijna 6e jaars. Het gaat super goed, krijg de ene compliment na de andere. Heb super leuke vriendinnen, een reisje Suriname in het vooruitzicht en ouders die van me houden. Maar ik geloof ze niet. Hoe kunnen ze van zo waardeloos iemand houden? Ik ga naar m'n super lieve net geboren achternichtje en terwijl ik haar in m'n armen heb gebeurd er niks; ik voel niks, ik ben leeg. Ik slaap slecht en pieker veel. Ik lijk zo'n super leventje te hebben maar het doet me niks. Ik heb gelukkig geen levensecht stemmetje dat zegt dat ik voor de trein moet springen maar is eigenlijk niet iedereen gewoon beter af zonder mij? Ik geniet nergens van en ik ben bang alleen over straat te gaan. Ik trek me terug op m'n kamer en lig de hele dag op m'n bed, zonder te slapen, zonder te eten... Wat is er mis met mij?!

Ik heb een depressie.  En ook dit is natuurlijk weer geen werkelijkheid voor mij. Het is enkel iets wat ik mezelf probeer in te beelden. Het is zo iets ontzettend ontastbaars en onbegrijpelijks. Hoe kan iemand die alles heeft nou zo somber zijn? Het heeft mij 6 weken gekost om dit te begrijpen en hoewel ik het nog steeds niet voor de volle 100% begrijp zie ik het nu als een echte ziekte, als een onzichtbare tumor die stoffen uitscheidt die het beloningssysteem uitschakelen, nare gedachtes bij je oproepen en ervoor zorgt dat je geen vreugde meer voelt. Het is een vicieuze cirkel die je niet oplost met 'een schop onder je reet'. Tegen een kanker patiënt zeg je toch ook niet dat ze alles hebben, dus hup, even de schouders eronder?! Nee, wij geven hen liefde, begrip en gaan op ziekenbezoek. Wat ik geleerd heb ik 6 weken? Dat er een enorme taboe ligt op depressies; niet alleen in de algemene bevolking, ook onder artsen. Het is niet simpel aan te tonen met een röntgenfoto of een bloedonderzoek. En we praten liever niet over zelfmoordgedachtes. Maar deze mensen zijn écht ziek.

En wat heeft nou de grootste indruk gemaakt deze zes weken? Een moeilijke vraag want er is zo veel krankzinnigs gebeurd... Het is in ieder geval niet de jongeman die staat te dansen op muziek die alleen hij lijkt te horen, de vrouw die non stop van 8:00 tot 2:00 over de gang heen en weer loopt, de bejaarde man die zijn luier laat zakken midden in de gang, de depressieve vrouw waar je medelijden van krijgt door de wanhoop die van haar afstraalt waarbij je die wanhoop zo lijkt te begrijpen omdat dit medicijn echt de laatste hoop is op verbetering waarna in mijn laatste week blijkt dat ze die pillen helemaal niet slikt maar later weer stiekem uitspuugt, bang om de kliniek te moeten verlaten ooit, het is ook niet de vrouw van middelbare leeftijd die angstig in het hoekje van de spreekkamer staat met een oranje knuffelbeer in haar armen of de student die gevonden wordt op het dak van een sportvereniging en niet kan vertellen waarom hij stenen aan het gooien is, de bodybuilder waar 6 man bovenop zit en vervolgens na een injectie in z'n bil ingewikkeld wordt in 3 dekens zodat het personeel veilig de separatieruimte kan verlaten, niet de kunstenaar die met zijn eigen ontlasting de muren beschilderd of die man die ervan overtuigd was dat zijn stiefvader in mootjes gehakt wilde worden en dan ook maar gelijk zijn moeder want die mocht hij toch niet of dan toch dat meisje van mijn leeftijd die zo depressief is dat ze ondanks een niet-zelfmoord-op-de-afdeling-afspraak haar keel doorsnijdt, niet de zwakbegaafde die een poging doet met 35 pillen omdat zijn vrouw hem verlaat. Nee, de meeste indruk heeft een bussinessman gemaakt die een fout heeft gemaakt die een dezer dagen uit gaat komen waardoor hij financieel helemaal aan de grond zal komen te zitten maar die ook nog eens alle zaken voor zijn vrienden doet en daar mee hun de financiële afgrond meetrekt… Om de een of andere reden kon ik me zo goed inleven in de man en voelde ik de intense hopeloosheid waardoor hij maar een uitweg zag; zelfmoord. Ik beloof bij deze plechtig nooit mijn eigen familie of vrienden te behandelen; ik zou er niet tegen kunnen als ik een fout maak bij jullie.

Naast deze krankzinnige patiënten in de dagelijkse praktijk hier op de acute gesloten opname afdeling krijgen we onderwijs van verschillende psychiaters. Op een van die dinsdagmiddagen komt er een psychiater die ons laat vertellen wat wij van de psychiatrie denken. Ik ben een kleine 2 weken bezig en zelfs toen was mijn beeld van depressieve mensen veranderd. Ik probeerde dat te verwoorden maar ergens in dat contact ging het mis, ze trok haar eigen conclusies en schreef er een goed belezen blog over met als titel 'Dokters in opleiding met een denkfout'. Mijn reactie was eigenlijk direct: nu een stukje over 'psychiaters met een gehoorstoornis'. Ik kan niet anders denken dat de gesprekken die zij voert met patiënten niet goed kúnnen gaan. Mijn idee van de psychiatrie is wel veranderd maar volgens mij is een groot deel nog steeds luísteren. Of is dat weer zó 1867, dokter? Ze vertelt ons verder dat de psychiatrie voor haar zó helder en objectief is en dat ze hoopt dat wij dit licht ook ooit inzien, ze doet vervolgens geen enkele moeite ons daarbij te helpen, doet voor mij onbegrijpelijke uitspraken en wordt met de minuut arroganter. Met als hoogtepuntje misschien wel dat ze 3 praatjes van de 'dokters in opleiding' niet door laat gaan. Wat zou ze gedacht hebben? 'Die hebben toch niks zinnigs te zeggen'. Maar laat ik niet verder gaan hiermee: overdracht en tegenoverdracht; er gaat een hoop mis. Mijn tijd zit er inmiddels op, ik verlaat de psychiatrie en heb een hoop geleerd. Ik neem dit mee in mijn toekomst als kinderarts, tropenarts of huisarts; niet als psychiater, mij zie je hier niet meer terug.

Ik vervolg mijn coschappen en vlieg morgen naar Suriname om daar baby's te vangen en vagina's te toucheren. In Nederland heb ik daar een stoomcursussen voor gedaan; ik 3 uur alle ins en outs van de vagina ontdekt. Oprecht het meest interessante maar meest ongemakkelijke onderwijs in mij gehele opleiding tot nu toe. Het eindigde namelijk met dat de twee docenten hun broek laten zakken en dan komt het moment dat je met z'n vieren tussen iemands benen staat te kijken hoe een eendenbek daarin verdwijnt... Of dat je met twee vingers in haar vagina zit, terwijl zij zegt dat ik iets meer naar links moet en ik rustig vraag of ik nu dan wel de eierstok raak? Het is bizar hoe rustig en ontspannen de sfeer is en via deze weg wil ik mijn respect uiten naar deze topdocenten; chapeau! Ik kan nu in Suriname uit de voeten en heb er ongelooflijk veel zin in!

Naast de studie is er natuurlijk nog veel meer moois gebeurd. Ik heb een soort vakantietje gehad in eigen land. Het weer was super; ik genoot van de zon op het strand, in een parkje of op een terrasje. Kletste bij met vriendinnen, ging met m’n roeiploeg een bierproeverij doen en daarna ouderwets dansen, kwam in het psychiatriemuseum erachter dat ik een geluksvogel was en vond dat zelf ook toen ik 4 terrasjes in 1 middag heb gepakt. Ik heb ijsjes gegeten en ontelbaar bbq’s gehad. Bij gekletst met familie en het nieuwste familielid bewonderd; dochtertje van mijn nicht Elske. Ik heb heerlijk gewielrend en een top weekend gehad met mijn broer waarvan ik een ontbijtje op bed kreeg! Daarnaast heb ik veel gewerkt in het kinderhospice en jongerenhospice waarvan ik zo veel energie krijg! En als mooie afsluiter heb ik net m’n buikje vol gegeten met de zoveelste bbq, dit keer met mijn ouders die net terug zijn van vakantie.

Het is krankzinnig, maar morgen vlieg ik dus alweer. Naar een land met 500.000 inwoners waarvan de helft in Paramaribo woon. Ik zal daar 2 maanden deel van uitmaken. Met 8 andere Leidse studenten woon ik op de Tourtonnelaan 11; het belooft een groot feest te worden! Werken wordt er ook gedaan; de eerste 19 dagen aan een stuk door van 7:30-16:00. Daarna elk weekend het land ontdekken met als afsluiter nog 2 weken rondreizen. 1 week daarvan zal ik in Djoemoe zitten om daar mee te kijken in een missiehospitaaltje.

Lieve mensen, ik vind het ontzettend leuk dat jullie mij weer gaan volgen!

Liefs!