Na regen komt zonneschijn

Ik ben er weer! Weer? Ja, gewoon weer in het buitenland. Het wordt inmiddels voor iedereen zo gewoon, inclusief voor mij, dat afscheid nemen niet meer echt gebeurd. M’n uitzwaaicomité dunt uit tot enkel m’n ouders. Mijn trouwe lieve ouders die vaker op Schiphol te vinden zijn voor mij dan voor zichzelf en dat ligt echt niet aan hun aantal vakanties. Nee, ik hou nou eenmaal van reizen en mijn ouders steunen mij daar door dik en dun in! Nog even een lekker Nederlands biertje en saucijzenbroodje naar binnen gewerkt en mijn reis begint. Met een rechtstreekse vlucht reis ik 5 uur terug in de tijd en kom ik kapot aan. Voor mijn gevoel is het 4 uur ’s nachts als ik aankom op de Tourtonnelaan; ik word met een dikke knuffel en een liter bier ontvangen door de huisbaas Fani, mijn 7 huisgenoten zijn op een trip het binnenland in. Fani is een top gozer; al 19 jaar ontvangt hij met een enorme dosis liefde studenten. Maar na een uurtje stort ik toch echt in; ik kruip m’n bed in en wordt veel te vroeg wakker.. Dan begint datgene waar ik inmiddels een pro in ben geworden; chillen in de hangmat. Na een paar uurtjes komt een van m’n huisgenoten thuis die nachtdienst heeft gehad; samen gaan we verder met chillen, dit keer in het zwembad. Nog een plek waar ik veel te vinden zal zijn.

Het lijkt wel vakantie! Maar nee hoor, het is keihard werken in het ziekenhuis. Als Nederlandse vrouwelijke coassistent moet je vechten om gehoord te worden. Ze hebben liever dat je gewoon doet wat je moet doen en kop houden, niet te veel vragen. Ook de zusters moeten niet al te veel van ons vrouwen hebben. Laat ik nou een mannelijke medeco hebben; die krijgt alles voor elkaar en ik glij regelmatig uit over het kwijl dat die zusters achterlaten wanneer hij langskomt. Ik laat het maar over me heen komen. Ik was gewaarschuwd, niet persoonlijk opvatten. Dat er een vrouw is overleden omdat ze te laat geholpen werd aan een acute buik terwijl mijn voorgangster het een dag eerder al had aangegeven; tja, that’s life. Wij moeten gewoon ons papierwerk doen en niet te veel nadenken. Inmiddels doe ik dat dan maar ook gewoon. De dag begint om 7:30 met uitzoeken wat ik moet doen; ik kijk in een veel te dik boek welke vrouwen bevallen zijn; deze moet ik nakijken en hun baby’s. Daarna kijk ik of er nieuwe opnames zijn en dan begint het feest van statussen zoeken. Inmiddels waardeer ik het elektronisch patiëntendossier enorm; ik ben minstens een uur per dag kwijt aan statussen zoeken. Daarnaast check ik zo’n 10x op een ochtend of de visite begonnen is. De co hoort er nou eenmaal bij te zijn maar helaas is het dan wel te veel moeite om even ons in te lichten dat het begint.

Van de visite begrijp ik echt geen bal. Er wordt wat heen er weer gefluisterd tussen zusters en dokters, ik heb geen idee over wie het gaat en wat er gedaan gaat worden. Af en toe staren ze mij aan, dat betekent dat ik iets moet doen; een kutklusje als het laboratorium bellen of een briefje pakken. Tijdens de visite krijg ik dan alles wat ik of een medeco fout heeft gedaan naar m’n hoofd toe geslingerd. Ik heb nog nooít gehoord dat ik iets goed doe. Gelukkig is het inmiddels mijn 9e coschap en heb ik die waardering niet perse meer nodig, maar prettig is het niet. Opeens staan ze allemaal op en lopen in Surinaams tempo langs de patiënten. Gestopt wordt er niet, al lopend wordt er het een en ander tegen de patiënt gezegd: 'naar huis, blijven liggen, echo maken, ijzer kuurtje'. Aan de patiënt wordt niks gevraagd. Na 5 minuten zijn we langs 28 bedden gelopen en kan ik verder met mijn to-do-list. Moeders checken, baby's controleren en nieuwe opnames; het komt m'n neus uit. Gelukkig zitten er in de cokamer 5 andere co's die deze twee weken ook hebben overleefd. Ze steken een hart onder m'n riem, geven een schouderklopje en beloven me dat het beter wordt. Nog 2 dagen...

Om 15:00 is het klaar. We stappen op ons fiets en gaan richting huis. Daar is de helft al een paar uur, de rest druppelt langzaam binnen. Samen gaan we naar het zwembad, koffietje drinken, shoppen, bioscoopje, boodschappen doen om zelf te koken of we gaan roti eten. Elke vrijdag is er een afscheidsfeestje en elk weekend een tripje het binnenland in. Het eerste weekend had ik dienst en was de rest van het huis op trip. Fani vond mij maar lonely en neemt me super lief mee uit eten; heerlijke Surinaamse kip pom. Inmiddels zullen jullie wel denken wat een slijmbal die Fani en kijk uit Nicole voor Surinaamse mannen; hoeft niet, Fani is zo homo als het maar zijn kan, heerlijk! En zondag waren ze er allemaal weer en zijn we naar een poolparty geweest. En dit was gelijk ook de laatste weekenddienst, ik zou eigenlijk de eerste twee weekenden dienst hebben maar toen er een keuzo-coassistent kwam die ook wel een weekenddienst wilde doen, kon ik dat niet weigeren. Dus bereid ik me nu voor op een tripje naar Brownsberg en Stone Island, ik kan niet wachten om meer dan alleen Paramaribo te zien!

Paramaribo is een stad apart. Het heeft meer weg van enkele samengesmolten dorpen. Er is geen hoogbouw; de hoogste gebouwen zijn kerken en enkel zendmasten steken daarbovenuit. Daarnaast is het net zo vlak als Nederland, dus fietsen doen we volop. Een klein verschil ten opzichten van Nederland is dan wel dat ik tussen de auto's doorslinger waar regelmatig gefluit, kusgeluidjes en getoeter uit komt: "bakra! (blanke), mooi!" Verder vinden de Surinamers het maar raar, al die bakra's op de fiets... Dat snap ik ook wel, je wordt hoe dan ook zeiknat namelijk; ofwel van de stikkende hitte waardoor je ondanks het Surinaamse tempo van 10 km/u het zweet overal loopt of door doe tropische plensbui die elke middag de lucht een beetje laat afkoelen. Een regenjas heeft hier dus ook totaal geen zin, sterker nog, die regen is heerlijk verkoelend en op het moment van schrijven zit ik op ons balkonnetje te genieten van er biertje en een chippie is de stromende regen hahaha! Over die chips; puur Nederlands. Je loopt hier in de supermarkt tussen doperwten-worteltjes, stroopwafels, drop, knor wereldgerechten, frikadellen, bitterballen, boerenkool, rookworst en chocomel. Alle merken zijn hetzelfde als in de Nettorama danwel Hoogvliet. Er wordt hier volop Nederlands gepraat en enkel de stikkende hitte laat me buiten weten dat ik echt in Suriname ben. Oké, en de bouwstijl. Elke ochtend fiets ik met de opkomende zon naar het ziekenhuis. Een tochtje van 20 minuten en hoewel ik dat nu zo'n 18 keer op en neer heb gefietst zie ik nog steeds 'nieuwe' huisjes. Huizen worden hier geloof ik gebouwd met het principe: we bouwen het en het staat tot het instort... Aan opknappen doen ze niet. Af en toe zie je een huis dat nog gestut wordt met wat palen om 'm overeind te houden maar vaker nog zie je ingestorte gebouwen tussen huisjes zie er niet heel veel beter aan toe zijn maar waar nog duidelijk mensen wonen. Daarnaast staat dan weer een relatief modern gebouw. Ik kijk elke dag m'n ogen uit!

Verder bedenk ik me op de fiets of in het ziekenhuis hoe ik al deze indrukken ga verwoorden. Hoe schrijf ik mooi op wat ik hier allemaal meemaak. De zinnen malen door mijn hoofd maar ik ben niet snel tevreden. Daarom duurde mijn eerste update ook wat langer dan normaal, ik had te veel inspiratie en te weinig tijd. Maar er werd van alle kanten gevraagd waar mijn update blijft. Dat doet me goed, blijkbaar wordt mijn verhaaltjes gewaardeerd. Ik pak uiteindelijk op een relatief rustig avondje mijn laptop en de woorden vloeien samen. Ik ben inmiddels 2 A4’tjes verder maar een goede titel heb ik nog niet. Gelukkig kan je, net als in een gesprek met een pijnlijke stilte, terugvallen op het weer. Na regen komt zonneschijn; niets zo toepasselijk als hier. Na 20 regels geschreven te hebben zit ik nog steeds aan een chippie, maar nu met de zon op mijn gezicht! Laten we hopen dat de regen bij de gynaecologie ook volgende week zonneschijn wordt!

Liefs,

Nicole