Nieuws

Soms lijkt het net of ik hier midden in het nieuws sta... Dan heb ik het natuurlijk niet over Syrische vluchtelingen, de moordenaar van Els Borst, het Zika virus of eindelijk 130 km/u mogen rijden. Ik heb het ook niet over cholera, wat hier wel nieuws is maar Europa niet bereikt, gelukkig. Dat betekent dat het voor nu nog niet té groot is en dat de regering dus misschien wel adequaat gereageerd heeft. Ook wij hebben geen cholera verdachten gehad deze week. Helaas wel ondervoeden kinderen en dat bereikt Europa nu ook. De NOS meldt dat er hongersnood door droogte dreigt in Zuidelijk Afrika en dat Malawi met 3 miljoen (van de 17 miljoen inwoners) een van de zwaarst getroffen gebieden is. Ik sta er midden in en die plaatjes zijn voor mij geen 'ver van m'n bed show'. Een nieuw bericht sluipt ook langzaam het nieuws van Nederland binnen: het vaccin tegen longontsteking is onbetaalbaar. Artsen zonder Grenzen maakt zich hier hard voor; dagelijks verdienen twee farmaceutische bedrijven 11 miljoen met dit vaccin, daartegenover staan bijna 3000 kinderen die per dag sterven omdat dit vaccin onbetaalbaar is. En een van die kinderen stierf vrijdag onder mijn handen, nog maar net 1 jaar oud en het eerste kind waar ik 5 dagen heb gezorgd dat ik niet kon redden. Ik ga na waar het allemaal fout is gegaan; 3 dagen behandeld voor malaria terwijl dat waarschijnlijk niet de reden was voor de koorts, te laat met antibiotica gestart, niet de goede gestart, zuurstof te laat gestart, te veel vocht gegeven... Ik kan honderden redenen bedenken maar slechts een reden die dit kindje echt had kunnen redden; een vaccin. Artsen zonder Grenzen is opzoek naar 500.000 handtekeningen om de farmaceutische schoften niet langer rijk te laten worden over de rug van de allerarmste: https://www.artsenzondergrenzen.nl/petitie-fair-shot

Normaal ben ik niet zo van die acties of vragen om mee te doen, maar ik sta er midden in en een kindje verliezen is onmenselijk, ook in Afrika.

Natuurlijk waren er ook successen deze week! Naast dit kindje lag namelijk nog een meisje van 1 en daarnaast nog een jongetje en schuin tegenover nóg een ander van 2 jaar oud. Het was de week van de longontsteking leek het wel. Het zuurstofapparaat maakte overuren, de antibiotica gingen als warme broodjes over de toonbank. Deze drie hebben het gehaald. De antibiotica heeft de strijd gewonnen, hun ademhaling werd rustiger en er werd langzaamaan minder gekreund.  Op vrijdag zie ik er twee op de rug van moeder het ziekenhuis verlaten, de andere zal spoedig volgen...

Op vrijdag doen we de grote ronde; met 14 medici lopen we alle afdelingen af om moeilijke casussen te besprken. Op de mannenafdeling ligt een jonge vent met een enorme milt en sterk verhoogde witte bloedcellen. We staan met 14 medici om het bed als de clinical officer de patiënt presenteert. Het is een klassieke casus, zo uit het boekje zou je zeggen. Toch sluit de clinical officer af met: ik loop vast, ik weet het niet. Ik besef me dat dit niet gaat over de diagnose maar over het feit dat we niet meer om de diagnose heen kunnen. Al het andere is uitgesloten; deze man heeft geen infectie, malaria of tuberculose; deze man heeft leukemie. Het hoge woord is eruit en daarmee ook zijn doodvonnis. Er is één ziekenhuis in Malawi waar je chemotherapie kan krijgen maar de reis is duur. We vragen of hij het kan veroorloven. 'Dan moet ik eerst m'n geit verkopen', luidt het antwoord. 's Avonds zie ik op het nieuws dat er kankerpatiënten zijn overleden in dit ziekenhuis omdat de chemo op is. Leukemie, geit verkocht en geen behandeling mogelijk.. Ik heb er geen woorden voor.

We lopen verder om de kont van zijn buurman te bewonderen. We staren met 14 paar ogen naar een enorm gezwel wat daar kennelijk al 10 jaar zit maar dat nu opeens pijn begint te doen. Wat te doen is in Nederland geen vraag; een biopt nemen, zo spoedig mogelijk. Hier duurt zo'n onderzoek 3 maanden als je 0,50€ betaalt. Betaal je 20€ dan weet je het binnen een week. Een onvoorstelbaar bedrag waar geen verkochte geit tegenop kan. De tropenarts kan weer haar hersens gaan kraken of er ergens een potje is voor deze patiënt... Een hele andere kant van dokter zijn. Een kant waarin ik wel een interessante uitdaging in zie...

Een kleine aanwijzing naar de vraag die mij hier bracht; word ik tropenarts? Of zoals Robert vroeg in zijn reactie op deze site; zien we jou nog terug? Op het moment van schrijven kijk ik terug op een fantastisch weekend. Eveline (tropenarts en huisgenoot) en ik reisden af naar Thyolo waar we in een straatarm dorpje terecht komen omdat het donker werd en we liever dan niet meer reizen. We slapen in een vervallen hotel tussen de kakkerlakken en mieren maar genieten van fantastische service. Warm water wordt in emmers gebracht, muskietennetten opgehangen en toiletpapier voor ons gekocht. Ze weten wat blanken willen. Als ik als blijk van dank een overhemd van m'n vader aan de man geef, reageert hij alsof hij de jackpot heeft gewonnen. Rent naar zijn vrouw en doet een vreugdedansje. Trots trekt hij 'm meteen aan, over zijn ooit witte blouse waar de gaten in zijn gevallen en de knopen van zijn verdwenen. Aangestoken door zijn vrolijkheid zetten wij ons reis voort achterop een fietstaxi door theeplantages en maisvelden, terwijl kindjes mee rennen en vrouwen lachend naar ons zwaaien. We eindigen aan de voet van Mount Mulanje, waar we van de ene in de andere wonder der natuur  vallen. We worden door een van de vele vriendelijke Malawianen de berg op begeleidt waar we verrast worden met magnifieke uitzichten en heerlijk verkoelende watervallen en waterpoelen. We slapen in een zacht hemelbed met strakke witte lakens, worden verwend door ontzettend malse kip en sluiten ons weekend af met een verrukkelijke maaltijd in een eeuw oud landhuis tussen de theevelden. We genieten van de eindeloze fel groene velden achterop de motor en maken een wandeling door de koffie en theeplantages; de verschillende soorten groen zijn overweldigend. We worden getrakteerd door een heerlijke zon en een Malawiaanse gin tea na de beste brownie ooit. Dus ja, waarom zou ik terugkomen en mezelf 60 uur per week in een betonnen gebouw opsluiten om in het weekend bij te moeten slapen? Waarom zou ik geen tropenarts worden? Het werk is leuk en bevredigend, de weekenden zijn geweldig en kennis is hier gewoon keihard nodig. Dat ik me dan moet gaan bemoeien met geldzaken en overal geld vandaan moet schrapen dat neem ik maar op de koop toe. In Nederland is het niet anders, alleen praten de artsen daar met mevrouw Schippers over een medicijn van 150.000€ per jaar. Ik wil m'n vingers er eigenlijk niet aan branden maar dat zijn wel bijna 35.000 vaccins... Als de farmaceuten natuurlijk gaan meewerken, heb je al getekend?