Outdoorcity Kaapstad met regen...

Lieve vrienden en familie,

Naast de vele lieve reacties krijg ik toch nog vaak te horen dat ik een ‘geluksvogel’ ben, nu is dat echt niet altijd zo; zoals de titel al vermeld, ik heb veel regen gezien de afgelopen dagen… en ik wil echt niet klagen met het brood in mijn mond, maar terwijl jullie in Nederland op een terrasje zitten, bootje varen of op het strand liggen zat ik hier in de mooiste stad van het Zuidelijk halfrond in 13 graden met heel veel regen… En daar werd ik oprecht heel ongelukkig van…

Vrijdaghad ik mijn laatste dag in het Groote Schuur Ziekenhuis. Terwijl ik meeliep met een oogarts, enkele patiënten heb gezien en we nog even bezoek kregen van een vogel in de spreekkamer waar ik als enige van leek op te kijken, kreeg ik mijn beoordeling in mijn hand gedrukt en ben ik weg gegaan; ik had nog een hele bucketlist af te werken in Kaapstad! Een stad vol outdoor mogelijkheden met stranden en bergen: paragliden, sandboarden, abseilen, alles was geregeld en geboekt, niks is door gegaan… Vanaf donderdag was het bewolkt, koud en regende het.. Niemand wilde het huis verlaten was het niet strikt noodzakelijk en ik vond het niet prettig dingen in m’n eentje te ondernemen; ik voelde me opgesloten in het huis en besteedde dagen in m’n bed bij gebrek aan bank en wachtte op beter…

Maar dat kwam niet. Sterker nog, het werd alleen maar erger! Dus begon ik toch maar dingen te doen: ik ging weer naar de townships om mijn minimale dokter skills in te zetten maar zelf de patiënten waren niet ziek genoeg om in de regen naar de kliniek te komen, dat kan best een weekje wachten. Stond ik daar om 8:30 klaar met mijn stethoscoop en vele andere studenten om kinderen te helpen. Een heel dorp was dit keer ingericht om kinderen in de townships van medische hulp te voorzien: we stonden klaar om ze te wegen, meten, vaccineren waar nodig, vitamines geven, gehoor test, logopedie en uiteindelijk gezien te worden door de coassistenten; ik heb slechts 2 patiënten gezien in 6 uur dus het was veel wachten, wachten, wachten… Enkele nieuwsgierige kinderen kwamen tussen de buien door spelen op het kliniek terrein en dan was het leuk; Engels oefenen, voetballen; maar bovenal was het saai… Wederom voelde ik me opgesloten; ik had afgesproken te gaan surfen met een van mijn huisgenoten in de namiddag. Van surfen word je toch nat, regen of geen regen. Maar terwijl enkele zonnestralen door de regenwolken heen glipten zat ik nog te wachten. Gelukkig, net op tijd konden we te trein pakken naar Muizenberg om daar met vele andere het ijskoude water in te duiken en te hopen op een goede golf. Het was de tweede keer dat ik een surfplank in mijn handen had; ik kende de theorie maar met zo veel mensen om me heen is het maar een keer gelukt op de plank te staan, maar wat een lol heb ik gehad. Ik keek om me heen hoe sommige surfers trucs deden op de golven en andere net als ik keer op keer op hun bek gingen. Ik werd meegenomen door golven, vol onder water, of met grote snelheid naar de kust; het was fantastisch en om het helemaal af te maken: om me heen zwommen zeehonden, duikend in de golven, chillend op hun rug. IJskoud maar voldaan pakten we de trein terug naar Observatory waar een welverdiende warme douche wachtte.

Zondag was het weer alleen maar ellendiger dus het enige waar mijn huisgenoten warm voor waren te krijgen was het overdekte Aquarium waar ik als verwende duiker rondliep tussen Nemo, schilpadden, haaien en andere vissen waar ik ‘normaal’ tussen duik. Maar het was gezellig met mijn huisgenoten en ik was tenminste het huis uit! De dagen erna niet, terwijl iedereen naar hun stage ging zat ik alleen thuis. Inmiddels kwam het echt met bakken uit de hemel en ik voelde er niks voor daar doorheen te lopen met als enige bestemming een museum of kerk… maar ook dat veranderd na enkele dagen. Ik trok m’n regenjas aan en ging op weg naar museum 1: eerste harttransplantatie museum. Werkelijk waar een fantastisch museum waar oud werknemers vol trost vertellen hoe dat toen ging; welke ethische keuzes gemaakt moesten worden, welke technieken beschikbaar moesten zijn, hoeveel werk en studie daaraan vooraf gingen, welke fouten er werden gemaakt maar vooral hoe stoer prof. C. Barnard was in die tijd. Tegenwoordig is het een van de makkelijkste operaties die een hartchirurg doet, maar toen der tijd werd er gedacht dat de ziel in het hart zat, was er nog geen definitie voor dood en was er zeker geen donorcodicil. Het is te vergelijken met de Italiaanse arts die nu een hoofd wil transplanteren; verklaren we hem niet allemaal voor gek? Ik was in ieder geval nog nooit zo gefascineerd geweest door een museum; we werden meegenomen naar de zaal waar prof. C. Barnard met de schoonmaker (geld was er niet voor extra personeel) op honden oefenden, via het kantoor van de professor, naar de nagemaakte kamer van het 25 jarige meisje dat haar hart doneerde na een auto-ongeluk om uiteindelijk te belanden waar 47 jaar geleden voor het eerst een hart werd getransplanteerd; succesvol. Louis Washkansky leefde 18 dagen met een goed functionerend hart maar stierf aan een longontsteking. Daarna volgenden vele zijn voorbeeld, maar niemand was zo succesvol als e eerste 6 van prof. C. Barnard. Zijn 4e patiënt leefde maar liefst 23 jaar.

Gepakt door dit museum besloot ik nog een museum te bezoeken: het District Six Museum, gewijd aan een wijk in het centrum van Kaapstad waar vele jaren negers en gekleurden leefden maar vanaf 1948 gedwongen werden door het Apartheidsregime hun huis te verlaten. Terwijl de horordaden van de Tweede Wereldoorlog in het Westen aan het licht kwamen en er vol afschuw over gedacht werd, begon de ellende in Zuid Afrika pas. Inboedel van zwarten en gekleurden mensen werden in vrachtwagens gestort en verplaatst naar de townships. District Six zou Zonnebloem gaan heten en een plek voor blanken worden. Gelukkig is dt nooit zo ver gekomen. Toen eindelijk alle zwarten en gekleurde District Six hadden verlaten was er zo veel commotie rondom de Apartheid dat het tot op vandaan nog een braakliggend terrein is. Het museum had zo veel verhalen en foto’s van de oorspronkelijke inwoners dat ik geen idee had waar ik moest kijken… ik heb maar een boek gekocht om dit allemaal rustig te lezen. Hoe kon en kan het nog steeds gebeuren…

En zo had ik een week lang regen en kou overleefd en leek Kaapstad toch nog wat genaden te kennen: mijn laatste dag was strak blauw dus kon ik nog enkele dingen van mijn bucketlist afstrepen: ik pakte de trein naar Simons Town, een prachtige rit langs te kust waar de trein zo dicht langs het water gaat dat de golven naar binnen sloegen en eindigde in een pittoresk plaatsje met een strand vol pinguïns. Ik liep heerlijk te genieten van de zon en zelf die ene regenbui kon me niet deren; ik ging weer terug naar Kaapstad en besloot Lion’s Head te beklimmen. Een steile rots/berg midden in de stad waar je 360 graden uitzicht had op Kaapstad; wat is het een mooie stad met het juiste weer… ik sloot deze geweldige ervaring in deze miljoenenstad af met een diner met alle mensen die ik in Observatory heb leren kennen bij Mama Africa. Het was de perfecte afsluiter van een perfecte laatste dag van een perfect verblijf. Ondanks dat niet alles liep zoals ik had bedacht.

Ik vervolgde de volgende dag vroeg mijn reis naar Johannesburg, waar mijn ouders mij stonden op te wachten om samen de rest van Zuid Afrika te ontdekken; blijf me vooral volgen voor verhalen over giraffen, olifanten, slapen tussen gebrul van leeuwen, de kleine landjes Swaziland en Lesotho, Drakensberg, de tuinroute en walvissen om uiteindelijk te eindigen in Kaapstad, wie weet komt mijn bucketlist toch nog af!

Lieve vrienden en familie; geluk bestaat, maar je moet het zelf opzoeken!