Eerste weekje

Hoi lieve mensen,

Allereerst ontzettend bedankt voor de lieve reacties! Dat deed me echt goed, want hoewel de eerste week voorbij gevlogen is, ben ik ook even ziek geweest en vond ik het toch best lastig m'n draai te vinden in het Groote Schuur Ziekenhuis...

Maandag ging ik met de twee andere Nederlandse geneeskunde studenten (uit Rotterdam) naar de Universiteit van Kaapstad om ons in te schrijven. Dat ging behoorlijk soepel, hoewel het natuurlijk wel een beetje Afrikaans is om je ergens te moeten melden en dat alleen voor je pasje de halve stad af moet reizen naar de campus. Maar wat een mooie campus was dat zeg! Ik waande me weer even terug in Oxford met de mooie gebouwen en herfstkleuren, maar uitkijkend naar beneden was het toch echt Kaapstad wat ik daar zag liggen! Hierna gingen we met z'n drieën op weg naar het Groote Schuur Ziekenhuis. Zij gaan onderzoek doen op de afdeling Oogheelkunde dus na lang zoeken en vragen aan hele vriendelijke zusters scheidden onze wegen op de polikliniek; zij duiken een hok in, ik stel me voor aan de Zuid-Afrikaanse studenten en mijn co-schap avontuur gaat beginnen! De studenten zijn ontzettend aardig en leggen maar al te graag alles uit, zijn heel geïnteresseerd in mij en wat ik hier kom doen, maar ze beseften geloof ik niet dat ik in een georganiseerde chaos was beland waar ik de organisatie totaal niet in zag... Daarnaast viel ik midden in hun twee weken durende blok binnen en daarom duurde het zeker tot vrijdag voor ik een idee had wat ik aan het doen was, waarom en hoe ik dat moest doen. Tot die tijd liep ik achter hun aan en probeerde ik uit te stralen dat ik er alles van snapte... Patiënten komen hier namelijk of met een afspraak zonder tijdstip, gewoon ergens die dag, of zonder afspraak, dus ook ergens die dag... Dat betekent dat alle patiënten 's ochtends binnen komen lopen, de gemiddelde wachttijd 2,5 uur is en dus de gang vól zit met patiënten... Waar ze moeten zijn staat dan weer gekrabbeld op hun dossier (papierendossier, geen computer te bekennen hier...) en dus lopen er honderden patiënten door elkaar en is het aan ons, de co-assistenten, de taak om daar een goede patiënt uit te zoeken voor ons portfolio; 30 patiënten in 2 weken moeten we zien. Het is moeilijk patiënten te vinden omdat niemand z'n plekje in de wachtrij kwijt wil raken, maar met wat zielige puppy ogen krijgen we patiënten zo ver om ze te ondervragen en vervolgens uren in hun ogen te turen met een felle lamp om een diagnose te stellen... Nu kan ik jullie vertellen dat ik echt geen bal zie door zo'n microscoop ding en dus zeker geen diagnose kan stellen, maar ik doe gezellig mee met Lindsey en Ilse, die mij vrolijk op sleeptouw nemen! Met hun heb ik grote lol gehad, ook als de patiënt er bij zat.. De patiënt is hier namelijk eigenlijk gewoon twee ogen op twee benen en een mond om wat mee te vertellen, maar het liefst niet te veel en zeker niet te bijdehand... Patiënt vriendelijkheid is hier niet heel erg belangrijk... Bedoel, als er iets interessants te zien is in die ogen, dan mogen 10 studenten er toch best elk 5 minuten met een felle lamp in turen? Ik heb daar persoonlijk een beetje moeite mee, dus laat vaak m'n beurt gaan... Vooral omdat ik dus geen idee had wat ik zag. Gelukkig begin ik aanstaande maandag met een nieuwe groep studenten vanaf de start dus dan zal het me allemaal wat duidelijker worden... Op hoop van zegen...

Gelukkig duren de werkdagen hier kort (9 uur-15 uur ongeveer) dus is er tijd zat om 's middags van de zon te genieten! Dat is dan ook het enige wat ik gedaan heb, want ik was moe en ziekjes wat donderdag resulteerde in mijn eerste dag co-schappen ooit moest missen door ziekte, moet ook een keer gebeuren ;) Gelukkig na veel slapen en veel zonnen was ik vrijdag weer fris en fruitig!

Dus zo ga ik elke ochtend naar het ziekenhuis, patiënten zien, college volgen en dan naar huis, waar ik chill in de zon waarna langzaam m'n huisgenoten thuiskomen om vervolgens uit eten te gaan, te braaien (Zuid-Afrikaans bbq) en daarna een fimpje te kijken. Lekker relaxed.

En het weekend is het tijd voor leuke dingen en een van de dingen die hoog op m'n to-do list stond, misschien wel dé reden dat ik terugging naar Kaapstad was de Tafelberg beklimmen! Zaterdag leek de perfecte dag, maar helaas, de zon scheen er waren slechts enkele wolkjes maar de wind was de spelbreker... Bovendien lag de Tafelberg zelf precies in de wolken en dat is natuurlijk zonde van het uitzicht dus dat stelden we maar even uit.. Dan maar weer lekker eten; Old Biscuit Mill Market dit keer. Een hippe markt waar gerechten van over de hele wereld bereidt worden met lokale ingrediënten, super lekker in deze multi-culti stad! en zo met een volle maag door naar het centrum waar we rondslenteren over marktjes, ons ogen uitkijken naar het dagelijks leven in Zuid-Afrika waar arm en rijk zo dicht bij elkaar staan... En terwijl een van de meiden haar haar gaat laten invlechten (duurt 5 uur) gingen wij naar Waterfront (haven met allemaal leuke cafeetjes en restaurants) om maar weer eens ons buikje rond te eten en een drankje te doen.

En vandaag was het dan zo ver!! Strak blauw, wind stil, niet te warm, niet te koud; tijd voor Tafelberg!!! Tja, wat moet ik daarover zeggen; kijk de foto's maar, wat was het mooi. De beklimming was stijl en ik weet zeker dat ik morgen niet kan lopen van de spierpijn in m'n bovenbenen, maar wat was het mooi bovenop! Uitkijken aan de ene kant op Kaapstad en de andere kant op de zee waar de zon in zakte... Kippenvel! Daarnaast was het ook gewoon heel koud bovenop, ruim 1km gestegen! Dus na de zonsondergang snel naar beneden met de kabelbaan; binnen 2 minuten waren we beneden, terwijl de heenweg ruim 3 uur duurde... Maar het was het dubbel en dwars waard!

En zo zit ik hier te genieten van de foto's, de pijn in m'n benen nu nog te negeren en klaar om naar mijn bed te gaan voor een nieuwe week co-schappen. Ik kijk er naar uit om met een nieuwe groep studenten en met de kennis die ik vorige week miste, patiënten te gaan zien de komende twee weken!

Slaap lekker! 

Nicole

P.s.: wist je dat alle dokters hier blank zijn en alle patiënten zwart? Blanken gaan naar privé klinieken en zwarte artsen zijn er blijkbaar niet... Daar zit wel verandering in te komen gelukkig want de groep van 10 studenten waren er 9 zwart en 1 blank. En bovendien 9 vrouw en 1 man; nog erger dan in Nederland! Daarnaast betekent de lengte van je witte jas hier hoe ver je bent. Studenten hebben dus een korte jas, professoren een lange jas... Dus toen ik m'n lange Nederlandse jas aan trok werd ik meteen aangesproken met; 'Goodmorning professor!' Best grappig, maar omdat ik de ballen weet van Oogheelkunde heb ik toch maar snel m'n jas wat ingekort haha ;)