Uitdagingen

Het regent al bijna 48 uur pijpenstelen, ik lig op bed naar buiten te staren, op instagram te scrollen en Netflix te kijken. Normaal had ik dat heerlijk gevonden maar ik lig al bijna 8 weken dagenlang op bed met een gebroken enkel. Dat heb ik de eerste weken ontkent, deze dokter wist wel beter en had geen andere dokter nodig om dat haar te vertellen, maar toen na 4 weken het herstel niet opschoot werd er toch maar even een bezoek gebracht aan een fysiotherapeut. Ze schrok van de schade die ze voelde, ze was er zelf bij toen het gebeurde, had niet gedacht dat ze schade zo groot was en heeft me die 10km naar beneden zien strompelen. Ik kan mijn pijn prima uitschakelen, ik blijf altijd lachen en zorg liever voor andermans pijn dan mijn eigen. Maar na 8 weken is het besef wel gekomen, sommige dingen hebben rust nodig om te herstellen, dus lig ik hier in mijn bed te luisteren naar de regen die op het dak valt en na te denken, heel veel nadenken…

Verhalen en gedachten spoken door mijn hoofd en inspiratie voor blogs zijn er genoeg, maar halverwege het begin van een verhaal dat zich in mijn hoofd vormt besef ik me dat ik in het Engels nadenk. Verhalen vormen zich in het Engels en het kost me steeds meer moeite op dat te vertalen naar het Nederlands. Het afgelopen jaar is er zo veel gebeurd maar de woorden blijven steken en draaien rondjes in mijn hoofd. Op mijn instagram staat een foto van precies een jaar geleden, ik kijk in de verte, into the great wide open (“in de grote, wijde open ruimte”; dat bekt toch niet lekker?) en hoopte dat 2023 nieuwe avonturen zou brengen. Ik had geen flauw idee wat, mijn wereld stond op z’n kop, maar dat het ging gebeuren en allemaal goed ging komen, dat wist ik wel. Zelf toen besefte ik me al dat ik er sterker uit zou komen, maar die figuurlijke appel waar ik in moest bijten was zo zuur… De eerste twee weken van 2023 waren er tranen zoals het nu buiten regent, nagenoeg non stop. Maar na regen komt zonneschijn, de tranen droogde op en toen begon het herstel. Rennen bleek her beste medicijn en de tranen maakte plaats voor liters zweet. Die droogde op toen ik naar Nederland moest voor mijn visum en de tranen kwamen langzaam weer te voorschijn. Donkere koude dagen, kanker, visum stress, andermans tranen, verdriet en een kapot saaie baan schopte me weer even onderuit. De opluchting was groot toen mijn 5 jaar visum eindelijk binnen was en de volgende dag zat ik al in het vliegtuig naar Zuid Afrika, ik kon mijn nieuwe leven hier nu echt gaan opbouwen. 

Ondertussen rende ik van hot naar her; over witte stranden van Mozambique, tussen de wilde dieren in Kruger, naar de top van de berg in mijn achtertuin en bereikte het hoogste punt van Afrika. Ik leerde nieuwe mensen kennen die ik nu vrienden mag noemen en voelde zo veel liefde van de mensen hier om me heen. Er waren vele mannen die liefde van mij wilde maar daar was geen ruimte voor in mijn leven. Ik had de touwtjes in handen en dat voelde goed. Ik herstelde van een jarenlange blessure en rende harder, verder, hoger en langer. Hoger bleek niet mijn ding te zijn; de top van Kilimanjaro was te koud voor mij en te weinig zuurstof om vrij te bewegen. De berg in de achtertuin bleek de nieuwe uitdaging en samen met vrienden begonnen we nieuwe routes te ontdekken, rotswanden uit te zoeken voor klimmen en paden maken om sneller te kunnen rennen. Toen ging het mis. Ik kan de knak nog horen, mijn schreeuw die volgde, de toegesnelde hulp en het aanbod van hem me naar beneden te dragen. Maar Nicole dopt haar eigen boontjes wel dus strompelde ze naar beneden. Na 4 uur was ik thuis en appte nog lachend dat ik over 2 weken wel die 20km wilde doen. Ik besefte toen nog niet hoe abrupt mijn opgebouwde leven hier tot stilstand was gekomen maar de slapeloze nacht en de bont en blauwe gezwollen enkel wilde me duidelijk iets vertellen… De volgende dag werden de krukken in huis gehaald en enkele dagen later gaf ik me over aan de hulp. Mijn broer kwam op bezoek en bracht voor mijn verjaardag nieuwe trail run schoenen. Die staan nog steeds te blinken naast mijn bed. De maaltijden die hij samen met zijn vriendin bereidde zijn inmiddels verorberd. Hij reed me naar mijn werk waar ik in mijn kantoor de artsen naar mij laat komen voor overleg. De dag dat ik zelf naar het kantoor van de medisch manager strompel bekoop ik met 3 dagen pijn. Ik lig op bed en de verhalen stromen door mijn hoofd en probeer ze op papier te zetten, in het Nederlands. Want ondanks dat ik me meer en meer besef dat ik me thuis voel in Zuid Afrika, meer dan ik ooit in Nederland heb gedaan, ik blijf graag in contact met mijn Nederlandse roots, met jullie! Ik zou jullie zo graag vertellen over die patient die een giraf op zijn hoofd kreeg, over de Mozambiquaanse Manico die ik niet kon helpen zelfs niet toen de hoofdzuster, haar nichtje, het me vroeg. Over de (geschatte) 50 vrouwen waarvan we baarmoederhalskanker hebben weten te voorkomen, over hoe ik borstkanker patiënten probeerde te helpen via een NGO die alleen maar uit was op mooie foto’s en publicaties, over de vergeten AIDS patiënten, het meisje dat de slangenbeet niet overleefde, de gynaecoloog die huilend bij me kwam, de kinderarts die hoopte tegen beter weten in, de psychotische man die dacht dat hij arts was of de vrouwen met rottende handen. Er zijn zo veel verhalen te vertellen die nu alleen maar door mijn hoofd spoken…

Ik scroll nog maar eens over instagram; foto’s van leeuwen, giraffen, luipaarden en olifanten. Instagram weet wel wat ik leuk vind. Advertenties voor trailruns en ultramarathons en ik krijg een appje van een vriend of ik weer mee wil met een Kruger hike. Maar ik kan niet verder dan 30 minuten rijden met m’n enkel en mag maximaal 3000 stappen per dag zetten… Mijn tripje naar Kaapstad moest ik hierdoor annuleren en even voelde ik me intens alleen. Wat zou ik met Kerst gaan doen. Het was de eerste kerst zonder mijn familie maar de grootste les die ik uit 2023 heb gehaald is, vraag om hulp en deel je zorgen. Binnen no time waren er 4 families die hun armen voor me openden en met de woorden “we might not be real family, but here in South Africa you are our family, Merry Christmas”, kan ik alleen maar heel erg trots en gelukkig zijn. Mijn run buddy bleek een perfecte sundowner vriendin te zijn en als vrijwilliger maak ik me nu nuttig bij trailrun events en parkruns. 2023 was een jaar vol uitdagingen en die enkel, die kan ik er ook nog wel bij hebben. Die Big 5 marathon van begin maart volgend jaar, die gaat er niet komen voor mij, dat besef is er nu wel. 2024 brengt een nieuwe uitdaging waar ik me op moet focussen: rust voor mijn lichaam en dus tijd voor verloren hobby’s… schrijven. Die verhalen gaan er komen, dat kan niet half zo moeilijk zijn als schrijven over mijn persoonlijke leven, over de traan achter de lach, en dat is nu tenslotte ook gelukt... 

Lieve familie en vrienden; ik wens jullie een prachtig 2024 en een mooi uiteinde van 2023. Blijf gezond en omarm elke uitdaging die op je pad komt, dan doe ik dat ook!