Leren stoelen en betonnen standbeelden

Het is woensdagochtend en ik zit te wachten op een afspraak met de CEO. Een gedreven, krachtige en drukke vrouw maar voor Tshemba heeft ze gelukkig altijd tijd. Ik zit op de bank voor haar kantoor, m’n benen plakken aan de leren bank vast. Winter komt eraan maar de temperaturen kunnen overdag nog makkelijk 35 graden bereiken en de airco’s doen het niet omdat de generatoren van het ziekenhuis kapot zijn. ‘Zeg Queenie, zijn deze nieuwe banken van echt leer?’ vraag ik aan de secretaresse van de CEO. ‘Ik denk van wel, het lijkt op leer’ antwoord ze onzeker. Ik weet ook niet zo goed waarom ik het haar vraag, waarom zou zij dat weten? Het is meer een manier om iets met mijn eigen ongeloof te doen zonder mijn mening kenbaar te maken. De hele kerk staat vol met nieuwe leren stoelen en banken, vertelt ze me. Ik zeg maar niks meer verder, ik had de kerk al vol zien staan. Daarnaast, ik weet hoe belangrijk het is om je welzijn en rijkdom te laten zien, zeker als je CEO bent, maar ik vind het niet passen bij ónze CEO. Onze CEO vindt het belangrijk dat het ziekenhuis schoon is en begint daarom elke ochtend met een kwartier vegen bij de ziekenhuis ingang om het goede voorbeeld te geven en te inspireren. Daarnaast zorgt zij ervoor zorgt dat de tuinen er netjes bij staan en bespreekt zij ook elke keer als ik haar zie hoe moeilijk het is dat de daken van het ziekenhuis zo lek als een zeef zijn. Hoe trots ze is op de vorig jaar gerenoveerde SEH maar dat door de recente overstroming en lekkage daar de gipsen muren uit elkaar beginnen te vallen. Vorige week appte ze ons nog dat haar noodkreet naar de provincie afgewezen is. Tintswalo krijgt geen nieuwe daken, dus blijf we dweilen met de kraan open. Mijn verbazing over de peperdure stoelen en banken is dus ook groot maar de enige verklaring die ik van hoofd inkoop krijg is dat het ‘uit een ander potje komt’… 

Een ander potje, het zal vast. Als je het mij vraagt is de enige echte verklaring corruptie. Gister nog, toen er 4 nieuwe vrijwilligers startte, vroegen ze naar de opmerkelijke standbeelden in het ziekenhuis. Zodra je er eentje opvalt, zie je overal opeens bijzonder betonnen standbeelden, gebroken fonteinen en met mos begroeide bankjes staan. Dit verhaal gaat jaren terug en ik begin te vertellen over de CEO van toen. Het was net na de afschaffing van apartheid. Missionarissen ziekenhuizen werden overgedragen aan de regering. Alles veranderden in de begrotingen, leiderschap, visie en prioriteiten. De prioriteit van die CEO lag in het mooi maken van ziekenhuis en daarvoor moesten er standbeelden en fonteinen komen. Zo staat er vlak bij het oude missionarissen ziekenhuis, nu de mannen chirurgie afdeling, een luipaard verscholen tussen het gras. Bij de gynaecologie afdeling staat een Romeinse vrouw met een kruik, onder haar lag ooit een schaal en stroomde er water uit haar kruik, nu ligt die een meter verderop afval te verzamelen. Bij de vrouwen afdeling staan gebroken betonnen tafels en bankjes en bij de kinderafdeling een mini bankje met een klein meisje en hondje erop. Bij het lab staat een Romeinse man. De ingang van het ziekenhuis wordt gesierd door een opgedroogde fontein. Niet geheel verrassend bleek de CEO van toen nog een andere business te hebben; beton. En zo wordt er miljoenen rand weggesluisd naar rekeningen waar het niet hoort. En alsof het verlies aan geld nog niet genoeg is, enkele maanden later was de malaria incidentie enorm gestegen, vooral bij patiënten die langdurig in het ziekenhuis verbleven. Patienten overleden en er werd een onderzoek gestart; het duurde even tot de relatie gelegd werd met de fonteinen, de ideale broedplaats voor muggen: water. De fonteinen werden gesloopt, maar decennia later staan de pijnlijke herinneringen nog verspreid door het ziekenhuis. 

Pijnijk; dat is het verhaal van die CEO van toen. Maar ik vertel het met een lach, want dit speelde jaren geleden. De leren stoelen en banken doen meer pijn. Patiënten hebben geen stoel om op te zitten en verpieteren in de ziekenhuisbedden en sterven door doorligwonden. Ondertussen ligt ergens in deze provincie iemand comfortabel op een matras gevuld met miljoenen rand. Zoals de president op een bank zat waarin $580.000 dollars verstopt zat, waarvan hij zegt dat hij het eerlijk heeft verdiend met zijn koehandel. 

Ik voel nog eens aan de leren bank van de CEO en druk wat dieper. Nee, onze CEO verstopt geen geld in deze bank. Ik word naar binnen geroepen en samen strijden we verder om dit ziekenhuis te laten stralen in een land vol corruptie en oneerlijkheid.