Quarantaine leven

Het bevalt me beter dan verwacht, dat quarantaine leven. De routine van het niks doen sleet er makkelijk in; leven van maaltijd naar maaltijd en tussendoor een boekje lezen en puzzelen. Het leven is hier langzaam en ik pas me er prima in aan. Ik tuur uren in de verte, kijkend naar niks. Dan weer kijk ik naar de jonge Duitse vrijwilliger die speelt met de weeskinderen en denk onvermijdelijk terug naar toen ik die 18 jarige vrijwilliger was in Kenia, werkend in de sloppenwijken en weeshuizen, daar waar mijn droom begon en zich meer ging vormen toen ik mijn eerste bevalling zag en de vroedvrouw leven zag inblazen in de pasgeborene. Ik mijmer nog wat verder over vroeger en over later, en voor ik het weet zakt de zon achter de bomen, gaan we koken, een spelletje spelen en is er weer een dag in quarantaine leven voorbij... Ik vermaak me prima en de rust doet me goed. Ik heb nog bergen tijdschriften liggen, nog duizenden vakantiefoto’s die ik wil uitzoeken, ik wil nog Chichewa leren, m’n e-reader is nog niet aan geweest, mijn spelletjes nog ingepakt en opeens was het over, Malawi had andere plannen met ons...

Ook Malawi is Corona moe en de regering kiest er hier wel voor om het normale leven weer door te laten gaan. Dat is niet omdat jongeren zo graag willen feesten of vakantie vieren maar omdat deze jonge bevolking moet eten, kinderen weer naar school willen en seksueel geweld hier de pan uit rijst. 100% van de ondervraagde vrouwen zegt sinds de maatregelen tegen Corona meer seksueel geweld ervaren te hebben en meer dan de helft van de meisjes zegt niet meer naar school te gaan als de scholen weer open gaan. Er zijn monden te voeden en werk te verrichten. Dus zegt de regering; we gaan het leven weer oppakken en daardoor veranderende het beleid van 14 dagen quarantaine naar 7 dagen self monitoring. Niet groots op het nieuws maar als geruchten door het dorp bereikte het ons en daarom zijn wij nu uit quarantaine en gaat het werkende leven maandag al weer beginnen...

De introductie van de twee Amerikaanse artsen die ons begeleiden hadden we dinsdag via ons wel vertrouwde Zoom al gehad. Daaropvolgende hebben we donderdag een praatje gehad over hoe je hier op een goede manier iets zou kunnen bijdrage en het ziekenhuis een beetje beter achter te laten. Dit sloot naadloos aan op ons opleiding dus ik kreeg zin om te gaan beginnen. Tot we vrijdag een praatje kregen over grenzen stellen en burn-out. Het werk houdt hier nooit op en de komende 6 maanden zouden we 24/7 mensen en kinderen kunnen redden in het ziekenhuis om dan uitgeblust weer te vertrekken naar Nederland en nooit meer terug te keren, te overweldigd van alles wat we hier mee zullen maken. De Amerikaanse arts wil ons hiervoor behoeden; ze heeft te veel artsen energiek zien komen en uitgeblust zien gaan. Heeft collega’s die planden voor jaren in de tropen te gaan werken en die keerden in 90% van de gevallen na enkele jaren gedesillusioneerd terug. De cijfers van artsen in Amerika met een burn-out zijn schrikbarend; meer dan 60% is overwerkt, ervaart geen plezier meer in het werk of overweegt te stoppen. En ze waarschuwt ons; deze cijfers zijn ook in Malawi zo, ook in dit ziekenhuis. De workload is gewoon te groot, het aanbod te veel en je moet zelf duidelijk je grenzen stellen om te voorkomen dat je gaat verzuipen in het werk. Het praatje doet me schrikken, de spanning wat er zich achter de muren waar we op uitkijken bevind groeit en opeens is maandag wel heel dichtbij... Maar het is goed dat ons begeleiders ons hierop voorbereiden, ons een plan laten bedenken hoe we voorkomen te verzuipen en ons scherp houden op wat ons doel van deze 6 maanden nou is. We worden uitgenodigd mee te gaan hardlopen, te volleyballen en voor spelletjes avonden want ontspanning, dat hoort er gelukkig ook bij in het leven in Nkhoma. En laat dat leven nu maar beginnen! 

Liefs en bedankt voor alle lieve reacties!!