The rains are coming...

Het is het gesprek van de dag. De regen komt eraan, regenseizoen gaat echt beginnen, morgen, overmorgen, het weekend, of volgende week. De dagen wisselen nog wel eens maar iedereen is ervan overtuigd; de regen komt eraan! We verlangen er allemaal naarstig naar, temperaturen lopen hier nu op naar de 35 graden en de zon brand onverminderd. Op de kinderafdeling is het bloedheet, het zweet loopt ’s middags over m’n rug en het mondkapje wordt steeds vaker afgezet om het zweet van mn bovenlip te halen. ’s Middags is het ziekenhuis verlaten. Er is nu even geen tijd om ziek te zijn, het land moet klaargemaakt worden om te zaaien. Malawianen zijn hoopvol dit jaar. De nieuwe president heeft kunstmest voor een laag tarief beschikbaar gesteld voor degene die aangemaakt worden door hun dorpshoofd als arm. Dat is bijna iedereen en de rijen zijn ongelooflijk lang bij alle shops die kunstmest verkopen. Mensen slapen nachtenlang voor de deur om hun deel te bemachtigen, ze wachten uren in de brandende zon. Overal zie je mensen slepen met grote zakken, vrolijk, hoopvol. De oogst gaat dit jaar fantastisch worden, maar dan moet eerst de regen nog komen…

Niet iedereen kan wachten met naar het ziekenhuis komen, soms is de nood te hoog. Een jongen van een jaar of 10 komt benauwd binnen. Hij krijgt de standaard cocktail: antibiotica en anti-malaria. Maar er is meer aan de hand vertelt zijn opgezwollen gezicht. Ik besluit een paar onderzoeken aan te vragen maar men ziet de noodzaak niet zo in van de onderzoeken dus wordt het niet gedaan. Ik breng zelf de urine en bloed naar het lab en stel de diagnose. Niks exotisch, iets wat we ook in Nederland zien en dus heb ik de meeste kennis. De artsen hier snappen er weinig van en onbekend maakt onbemind dus ben ik de enige die naar die jongen omkijkt. Als ik de volgende dag op de afdeling kom zie ik die jongen naar adem happen. De blik in z’n ogen zegt genoeg; hij voert een doodstrijd en ik duik er meteen bovenop. Het is nu even geen tijd om te observeren en af te wachten hoe de lokale staf hierop reageert, deze jongen stikt in de vocht in zijn longen en dat moet eruit. Ik vind het doodeng om de beslissing zelf te nemen een middel toe te dienen dat z’n leven kan redden maar ook zijn dood kan betekenen. Maar er is geen kinderarts aanwezig en ik weet waar ik op moet letten. Ik bombardeer een verpleegkundige tot vaste aanspreekpunt en samen gaan we ervoor. Ik zie hem de komende uren alleen maar slechter worden, voeg nog meer medicatie toe, vraag een internist mee te kijken maar het enige wat hij kan betekenen is een betere zuurstofmachine te leen geven. Ik app met een kinderarts in Lilongwe, ook zij weet niets meer dan afwachten en kijken hoe het gaat. Ik sta klaar met de adrenaline als hij opeens te bocht neemt en z’n ogen weer even open doet. Ik maak een plan voor de nacht en als ik de volgende ochtend terug kom op de afdeling ben ik nog nooit zo opgelucht geweest als ik op het bord zie staan “deaths: 0”. Hij leeft en kijkt me vanachter zijn zuurstofmasker aan. De internist komt kijken, ook hij is opgelucht en had niet verwacht dat hij het zou halen. Ik krijg een schouderklopje van de kinderarts uit Lilongwe. Die geef ik door aan de verpleegkundige; samen hebben wij het gedaan en sindsdien zijn we grote vrienden en heb ik het respect van de afdeling verdiend. 

Het samenwerken op de afdeling gaat hierna een stuk gemakkelijker. Ik hoef me niet meer door de eindeloze rij aan malaria patiënten te werken maar krijg de ingewikkeldere casussen in m’n schoot geworpen. Verpleegkundige vragen mij naar die ene patiënt te komen kijken en willen zelfs voor me vertalen. Ik geef uitleg over de ziektebeelden en voel me steeds meer op m’n gemak. De Malawiaanse artsen laten aan mij weten wanneer ze er weer zijn en waar ze heen gaan, ik voel me onderdeel van het team en we klagen lekker met z’n allen over de hitte. En over de regen, die maar niet wil komen…