Weer de eerste keer...

Het is ruim 4 jaar geleden dat ik de laatste keer op deze site schreef en niks gelogen; voorlópig de laatste keer… ik wist dat ik de digitale pen weer zou oppakken en zou schrijven over mijn volgende avonturen. Ik wist dat ik tropenarts zou worden om volgezogen met kennis met werkzaamheden voor te zetten in landen waar hulp hard nodig is en gewaardeerd wordt. Ik wist toen nog niet dat het weer Malawi zou worden waar ik het laatste deel van mijn opleiding tot Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde zou gaan volgen, ik wist zo veel nog niet…

Zo schreef ik dat het voorlopig de laatste keer was dat ik zou gaan verhuizen, maar nog geen jaar later pakte ik mijn tas weer om Leiden te verlaten en in totaal 5x te verhuizen. Via mijn ouders in Utrecht belandde ik met mede-tropenartsen in een antikraakpand in Apeldoorn, ik verhuisde met hen naar een Vinexwijk, om daarna voor de liefde naar Hengelo te verhuizen. Samen verhuisden wij naar Utrecht en verbouwden we van top tot teen een koopwoning in Zuilen; ook dat had ik nooit kunnen voorspellen. Ondertussen versleet ik 5 banen, ik stopte met vrijwilligerswerk in hospice Xenia en richtte me volledig op mijn carrière. Ik maakte ontelbaar veel uren op de werkvloer; had lol met collega’s, ervoer vreugde als ik een patient kon helpen, ondersteunde patiënten wanneer ik ze niet kon helpen te genezen, huilde wanneer ik gefrustreerd was, werd uitgefoeterd door patiënten of personeel… Ik slikte een traantje weg als ik de zon zag opkomen, labiel door veel te veel uren werken en vele nachtdiensten. Ik kwam tot rust daar waar mijn bedje stond en daar waar mijn vriend klaar stond met een dikke knuffel. Ik reisde stad en land af om familie en vrienden op te zoeken, want Apeldoorn en Hengelo, dat is wel héél ver naar het oosten… En ondertussen reisde ik de hele wereld over; Europa, Zuid Amerika, Azië; ik stapte 18 keer een vliegtuig in om vrienden om te zoeken, een nieuw land te ontdekken, familieweekenden naar onontdekte steden, een halve marathon te lopen, op zakenreis te gaan met mijn toen nog prille liefde, familie te bezoeken, een roadtrip te maken, een vriendin op te zoeken op wereldreis, het Noorderlicht te zoeken, een tropencongres bij te wonen, het dagboek van opa van Robin na te reizen, met m’n moeder een eiland te ontdekken… Maar Afrika, dat bewaarde ik voor later. Daar zou ik wel weer komen… 

En eindelijk is het zo ver! Over 12 dagen, op 2 oktober pak ik het vliegtuig naar Lilongwe, hoofdstad van Malawi en vervolg ik mijn reis naar Nkhoma om na 14 dagen quarantaine te gaan werken in het missiehospitaal. Een ziekenhuis dat zorg biedt aan 64.000 mensen, 53.000 polibezoeken per jaar heeft, 19.000 patiënten jaarlijks opneemt, 1700 operaties verricht en 3000 bevallingen begeleidt. Ik zal m’n ogen weer uitkijken met weke problemen patiënten zich presenteren maar door mijn opleiding ben ik beter voorbereid; ik kan gecompliceerde bevallingen begeleiden, baby’s door een moeilijke start van het leven helpen, keizersnedes verrichten, ademhalingsproblemen opvangen en drukke afdelingen managen. Ik zal niet iedereen kunnen helpen maar een stukje van mijn kennis kunnen gebruiken én overbrengen om het ziekenhuis na 6 maanden een klein beetje beter achter te laten. 

Achterlaten, dat doe ik hier ook… Een lieve vriend, een mooi huis, fantastische familie en vrienden, ik zal jullie missen… Maar uiteindelijk wist iedereen natuurlijk dat ik wel weer zou uitvliegen en vind ik het fantastisch te merken dat iedereen 100% achter me staat. Wil je op de hoogte blijven van mijn wilde avonturen, stressmomenten, harde werken en mooie weekenden? Schrijf je in voor de mailingslijst! (rechts in blauwe kader, als je eerder al niet ingeschreven was) En laat een reactie achter, altijd leuk om te lezen!

Heel veel liefs,

Nicole