Na regen komt zonneschijn…

Als ik de deur uit stap voor een rondje wandelen zie ik de donkere wolken al hangen, maar omdat de zon nu nog schijnt negeer ik het. Ik loop langs de kerk als de eerste druppels vallen. Ik loop verder onder de bomen wanneer het met bakken uit de hemel komt. Luisterend naar muziek hoor ik niet wat het meisje zegt en besteed ik er ook niet te veel aandacht aan. Dan zegt het meisje nogmaals iets en een jongen komt aanrennen met een paraplu. Of ik bij hun wil komen schuilen?

Eenmaal binnen zit ik met het meisje te praten. Ze woont hier met haar vader, moeder, oma, oom, tante, drie broers en nog wat neefjes en nichtjes. Oh en opa, maar die is ziek. Die heeft een herseninfarct gehad, dus die ligt altijd op bed. Één voor één komen ze binnendruppelen. Oma vertelt in haar paar woorden Engels dat ze blij is met de hulp van blanken om Malawi vooruit te helpen. Ze is enorm dankbaar dat mensen zoals ik ons tijd besteden aan haar volk kennis te geven. Ik word er verlegen van. Inmiddels komt moeder ook binnen. Zijn spreekt niet echt Engels. Ze is net zo oud als ik en getrouw doen ze 15 was en nu al een dochter van 15. Wat verschillen ons levens. Tante komt zichzelf ook nog even voorstellen en dan komt vader binnen. Hij steekt goed Engels en begint meteen te vertellen hoe trots hij is op zijn intelligente dochter. Hij hoopt dat de scholen snel weer openen, ze moet verder studeren. Die kans heeft hij ooit gehad, met 18 jaar trouwde hij haar moeder en moesten er monden gevoed worden. Hij heeft nog wel avondschool gedaan en vertelt vol trots dat hij accountant is geworden maar helaas nu door Corona zijn baan kwijt is. Leven is moeilijk nu. Ze hebben hun auto moeten verkopen en wonen nu noodgedwongen weer bij opa en oma. Maar ze zijn gezond en het belangrijkste vindt hij nu dat hij het schoolgeld kan blijven betalen en snel weer een nieuwe baan vindt. 

Dit gezin straalt het optimisme en vechtlust uit die ik zo lang hier heb gemist. Elke generatie in dit gezin komt een stapje verder en ze laten zich niet door een tegenslag uit de baan slaan. Het meisje wil zelf ook graag weer terug naar school, dat is lang niet zo met alle 15 jarigen. Tijdens mijn tijd op de verloskamers viel het me al op hoeveel tienerzwangerschappen er zijn. Malawi heeft een van de hoogste percentage tienerzwangerschappen ter wereld; 29% van alle zwangerschappen is bij tienermoeders en dit percentage is nog hoger geworden door Corona. Door het sluiten van de scholen eind maart vorig jaar zijn veel kinderen niet meer terug naar school gekomen toen de scholen weer opengingen in oktober. De meeste kinderen in afgelegen dorpjes wisten niet eens waarom de scholen gesloten werden. Ze hadden niet gehoord over het Coronavirus. Degene die er wel van hadden gehoord antwoorden dat het een ziekten gezonden vanuit de hemel is om de wereld te straffen, enkelen zeiden zelfs om ‘de witten’ te straffen omdat die niet genoeg bidden. En hoewel niet iedereen had gehoord waarom de scholen dicht gingen, alle meisjes hebben last van de consequenties. 70% krijgt minder te eten, 60% wordt thuis (meer) geslagen, 65% werd gedwongen een man te vinden zodat die haar kan onderhouden en een schokkende 100% ervaart seksueel geweld gedurende de sluiting van de scholen. Geen wonder dat het aantal tienerzwangerschappen omhoog gaat, ook in Nkhoma. Samen met een clinical officer ga ik langs scholen om in kaart te brengen of dit probleem zichtbaar is op scholen. Alle scholen zeggen dat 15% van de kinderen ongeveer niet teruggekomen zijn na de eerste golf. Schoolgeld kon niet meer betaald worden, er moest gewerkt worden, zelfmoord gepleegd of ze zijn zwanger geraakt. Meisjes moeten direct van school wanneer ze zwanger zijn geworden en om gendergelijkheid te creëren moeten de jongen die meisjes zwanger hebben gemaakt ook van school. Een jaar na geboorte van het kind mogen ze weer terug naar school komen, maar dat gebeurd natuurlijk zelden. Inmiddels zitten we aan het einde van de tweede schoolsluiting. Omdat de corona cijfers nu stabiel zijn gaan maandag de scholen weer open, de schoolhoofden vertellen hun hart vast te houden voor hoeveel kinderen er niet terug zullen komen...

Ik vertel aan het 15 jarige meisje dat in Nederland ook de scholen gesloten zijn en ze kijkt enigszins verbaasd. Ik vertel nog wat meer over mijn leven in Nederland. Zij vertelt dat ze graag naar school gaat en advocaat wil worden. Als ze dat eenmaal geworden is dan pas wil ze een man en kinderen. Ik kijk met bewondering naar dit pientere meisje, zij komt er wel en ik hoop dat ze een voorbeeld zal zijn voor vele andere meisjes. Als het eenmaal stopt met regenen neem ik afscheid van deze lieve familie. Vader nodigt me uit om eens te komen eten, dan slachten ze een kip voor me. Ze hebben geen cent te makken en toch willen ze dat met me delen. Ik kijk met een grote glimlach achterom als ik samen met het meisje naar de weg loop. Ze bedankt me voor de grote inspiratie die ze van mij gekregen heeft en het fijne gesprek. Nou lieve meid, jij en je familie zijn een grote inspiratie voor mij. Wat kan je met een klein gebaar elkaar leven positief beïnvloeden. 

Bedankt lieve familie voor dit stukje warmte in Nkhoma, ik had het nodig.