Een onverwacht welkom terug

“Happy new year and welcome back dr. Nicole! You look like you need some orientation again.” Blijkbaar is het van mijn gezicht af te lezen dat ik overweldigd word van de afdeling. Ik had me erop voorbereid maar zo veel chaos had ik nog niet eerder meegemaakt. Even een reminder; 20 vierkantenmeter, 6 bedden gescheiden door gordijntjes,1 ertussenin gemoffeld, een zusterpost, 2 bankjes met 8 patiënten en heel veel personeel. Op bed 4 is een vrouw in haar eentje bevallen in stilte, op bed 6 schreeuwt een vrouw, onder het gordijntje van bed 3 komt een stroom vruchtwater en bloed vandaan en op de weegschaal ligt een overleden kindje. Geen idee waarom de vrouwen op bed 1,2,5 en 7 liggen… En door deze chaos heen herkent de Congolese arts de ziekte die de astma-aanval van de zwangere vrouw op het bankje veroorzaakt. COVID, welkom terug…

Nog geen week geleden schreef ik dat COVID hier zo ver weg leek. Mijn laatste week op de kinderafdeling deed ik zelfs m’n mondkapje af en met oud en nieuw knuffelden we elkaar. Dagen op rij werden er geen besmettingen meer gemeld door de overheid. Tot vlak voor kerst toch de cijfers weer omhoog gingen. De tweede golf van Zuid Afrika en Kerst zorgden ervoor dat vele Malawianen weer terugkeerden naar huis en COVID meenamen. De overheid reageerde daarop door de landgrenzen weer dicht te gooien maar het was al te laat, inmiddels verspreid COVID zich als een lopend vuurtje door het land en maandagochtend bereikte het ook weer Nkhoma hospital… 

De zwangere patient werd snel overgebracht naar de isolatie afdeling, een test werd afgenomen, bleek positief en de dichtsbijzijnde COVID behandellocatie werd gebeld. Vol. We staan aan het begin van de 2e golf en alle behandellocaties zijn vol, nu al. Er zijn nu al meer positieve gevallen dagelijks dan de piek van de eerste golf en dat kan hier niet enkel verklaard worden door meer testcapaciteit. Die hebben we namelijk niet. De laatste test van de 50 in april gedoneerde test hebben we gebruikt voor de patient van afgelopen maandag. En toen kwam de angst het ziekenhuis weer binnen…

Mondkapjes werden tevoorschijn gehaald, schorten gedragen en halverwege de week waren we al door de handschoenen heen. Protocollen werden afgestoft en discussies weer opnieuw gevoerd. Ambulances worden opgeschaald, staan paraat om testen naar de hoofdstad te brengen. De 18 bedden in isolatie afdeling staan klaar en een grote rode kruis tent is opgezet op te parkeerplaats van het ziekenhuis voor nog meer plek. Proactief gaat het ziekenhuis aan de slag om plekken te creëren voor een 2e golf. En ondertussen lag de zieke, zwangere vrouw moederziel alleen te wachten op een plek in de COVID behandellocatie in de hoofdstad… We hebben plekken zat hier maar niemand wil zorg dragen voor een COVID patient, de angst is groot. Heel groot. Uitspraken als “ik heb liever Ebola dan COVID” of “dat ik HIV heb durf ik wel te zeggen maar COVID zou ik nooit durven te zeggen” klinken mij bizar in de oren. Maar COVID is dichtbij. Ik neem een dienst over van een collega omdat haar tante terminaal ligt door COVID en inmiddels is het eerste staflid ook al positief getest en hoewel er geen naam genoemd wordt weet iedereen wel wie het is. Het is wachten op meer, het is wachten op wat komen gaat en dat is best spannend ja…