It’s all about the money

Op mijn dagelijkse rondje heb ik inmiddels oortjes in. Ik bel met het thuisfront of luister muziek. Normaal ben ik daar niet zo van, ik hou van luisteren naar de omgevingsgeluiden; koeien, geiten, vogeltjes. Maar hier klinkt vooral het geluid van kinderen die schreeuwen ‘give me money!!’. Ik wist niet wat ik hoorde de eerste keer, als een soort begroeting eisen ze geld aan elke blanke die langs komt lopen. Nu het hongerseizoen begonnen is is het niet meer te houden en beginnen volwassenen ook om geld en eten te vragen. Malawi verliest steeds meer z’n charme bij me, het gaat hier alleen maar om geld, gemakkelijk geld…

Eigenlijk was het in mijn eerste week al zo, Wilfred die om een voorschot vroeg omdat hij niet rond kon komen deze maand. Ik snapte dat wel, hij heeft 3 maanden zonder inkomsten gezeten en 12 monden te voeden. Ik wist toen nog niet dat dit de standaard zou worden en dat er altijd een reden zou zijn voor een voorschot vragen; hij moest nu voor de regen zou komen gaan zaaien en had geld voor zaad en mest nodig, zijn dak was lek dus had dringend geld nodig nieuwe golfplaten, schoolgeld moest betaald worden, geld nodig voor zijn fiets, het gaat maar door. Geld is altijd nodig en nooit genoeg. Ze zien het zelfs als hun recht te frauderen als ze vinden dat ze te weinig geld krijgen voor een extra service die ze geven. Een bezoek aan een health center in de omgeving om scholing te geven gaat gepaard met een lunch toeslag voor degene die de scholing geeft en voor de ontvangers kratten vol Cola en Fanta en koekjes. Zelf een simpele uitleg in de dorpjes over Corona en dat je een masker op moet en handen moet wassen wordt afgesloten met de vraag waar de Fanta blijft. Daar was dit keer geen budget voor dus nu is het maar de vraag of de volgende keer mensen naar de uitleg gaan komen…

Ervoor zorgen dat de artsen naar het ziekenhuis blijven komen betekent hun ook meer geld geven. Zoals vertelt wilden de verpleegkundigen niet werken voor slecht 16 euro extra op de COVID afdeling, te weinig. Nu zijn ze weer in staking omdat ze niet genoeg geld krijgen voor avond/nachtdiensten, of eigenlijk omdat de clinical officers net zo veel krijgen als de artsen, terwijl de artsen minder werken. En minder werk betekent minder geld, net als het andersom betekent dat als het drukker wordt, je ook meer geld moet krijgen. Een campagne om vrouwen naar verloskundige zorg te krijgen en te laten bevallen in het ziekenhuis heeft nooit voeten aan aarde gezet omdat de verloskundigen in health centers niet meer patiënten wilden zien zonder extra geld te krijgen. Ze hebben liever een wat rustigere dag zodat ze nog een nachtdienst erachteraan kunnen en dan kunnen gaan slapen op werk. Om dan overdag weer wat tijd over te hebben voor andere zaken. Verscheidene verpleegkundigen hebben kleine winkeltjes die draaiende gehouden moeten worden, een andere verpleegkundige is bezig een privé apotheek op te zetten en vraagt ongegeneerd geld aan me daarvoor en artsen houden zich bezig met privé patiënten; sommige hebben op hun vrije dag een privépraktijk, andere doen het gewoon tijdens werktijd in het ziekenhuis. Het is altijd maar de vraag waar iedereen mee bezig is en wie wanneer op z’n werk verschijnt. Een check in en check out systeem op basis van vingerafdrukscan, geïntroduceerd door de vorige Medische Directeur blijft ongebruikt. Er hingen geen consequenties aan het niet halen van de uren in het ziekenhuis en het was ook wel weer een hele Westerse gedachten over hoe je mensen kan laten dwingen tot werken voor het geld. Nee, een goede Medische Directeur is er eentje die zich aanpast aan de Malawiaanse cultuur en geld geeft voor patiënten die het niet zelf kunnen betalen, is hier de gedachtegoed. Ik weet aan welke Medisch Directeur ze refereren. Het ziekenhuis was toen drukker dan ooit omdat patiënten wisten dat als ze een rekening niet konden betalen, de Medisch Directeur het dan wel deed. 

Het voelt voor mij een beetje ondankbaar. Ze zijn niet geïnteresseerd in mijn kennis, alleen in mijn geld. Ik keek met bewondering naar de Amerikaanse arts die hier al 6 jaar zit en volledig geaccepteerd wordt door de Malawianen. Ze lijkt alle respect van de Malawianen te krijgen en ze komen naar haar toe als ze iets niet weten. Malawianen lijken op recht blij met haar hier en dat zonder geld, dacht ik maandenlang. Maar ook zij wordt continue gevraagd voor geld en dat geeft ze. Ze houdt nauwkeurig bij wie ze al iets gegeven heeft want ze komen ongegeneerd de volgende week terug om nog meer geld te vragen.. 

Ik heb het er met locals over; waarom vraagt iedereen dat zo ongegeneerd. Hij vertelt me dat dit iets is wat er met de paplepel in wordt gegoten, ook op school. In de schoolboeken staan plaatjes en de witte zijn altijd de slimme, rijke mensen. Als er voorlichting in het dorp wordt gedaan door blanken dan komt er altijd frisdrank of iets anders mee. Blanken komen altijd met auto’s en als je een auto hebt dan ben je rijk. Dat ik al een jaar niks verdien zegt ze niks, je bent hier met het vliegtuig gekomen, dus ben je rijk. En als je rijk bent in Malawi, dan deel je je rijkdom. Geven blanken dan wel eens geld vraag ik me hardop af. Ja, blanken geven geld aan kinderen langs de kant van de weg, of iets anders; snoep, flesjes drinken, lege flesjes, zeepjes. Volwassenen zijn iets terughoudender hierin, maar ook die zullen vragen als ze denken iets te kunnen krijgen. Wie niet waagt, die niet wint. Het klinkt zo logisch als ik het uit zijn mond hoor en je kan het ze ook niet kwalijk nemen uiteindelijk…

Ondertussen loop ik een flinke wandeling zoals ik vaak nu op zondag doe; richting de rivier, door dorpjes, langs maisvelden, heuvel op, heuvel af. Ik kom geitjes tegen, kuddes koeien, kippen en honden. Ik loop in de zon en door de zeikende regen. Ik negeer de groep met 10 vrouwen die me om geld eisen en loop weer richting huis. Op het randje voor het ziekenhuis zit een vrouw een zak chips te eten. Als ze mij ziet zegt ze iets in Chichewa en ik geef aan dat ik haar niet versta. Ze begint me achterna te lopen, ik versnel m’n pas en zij begint te rennen. Als ik thuis ben sluit ik de deur achter me. Er wordt op de deur gebonsd; “Ndalama! Ufa! Geld! Eten!”. Zucht… Moedeloos zak ik op de bank, er staat me weer een week te wachten met aanpassen aan hun cultuur en accepteren dat ik er nooit onderdeel van zou worden. Ik zal altijd die witte met geld blijven…

P.s.: met COVID gaat het nog steeds de goede kant op, de cijfers gaan naar beneden! Dat ligt niet aan de minister die over daarover gaat, die is inmiddels ontslagen. Iets te veel geld van het COVID budget in zijn eigen zak gestoken... zucht...