Het hol van de leeuw

Samen met mijn start bij de verloskunde en de chaos waar ik me toen ik stortte begaf ik me ook nog eens in het hol van de leeuw... de operatiekamers; allemaal leeuwen die vechten voor hun territorium met een apenrots in het midden voor de grootste brulaap. Richtlijnen, regels, etiquette , voorschriften, normen en waarden zijn hier de belangrijkste dingen te volgen. Het scheelt dat wereldwijd operaties volgens hetzelfde plan gaan, met hetzelfde resultaat; de uitvoering is alleen net wat anders en ieder individueel heeft de beste uitvoering, echt waar. 

Maar voordat je überhaupt iets van de chirurg kan leren zijn er een heleboel hordes te nemen. Er zijn meerdere enthousiastelingen die keizersnedes willen leren, dus we moeten ze verdelen. Dat gaat niet eerlijk; het is gewoon wie het eerst komt, het eerst maalt. Ellebogenwerk. En daar ben ik niet zo goed in. Dus het kostte me al even om überhaupt richting OK te gaan en daar stond de volgende horde al klaar. Steriel staan aan de operatietafel betekent dat je eerst de opperbaas van de OK moet vragen. Dus ik hoor mezelf tegen de hoofdzuster zeggen; “goodmorning miss, how are you? How is your family. What a lovely dress are you wearing. (slijm, slijm) Zijn er vandaag steriele jassen genoeg?” Het antwoord hierop was de eerste weken standaar nee, wat we ook probeerde, er was altijd wel een excuus. Te weinig jassen, te veel operaties, het regent dus de jassen drogen niet...Via ons lokale opleider is dit bij de medisch directeur beland en daardoor is dit geen excuus meer. Ik spendeer zeeën van tijd met de hoofd OK zusters te paaien; ik wil aan die tafel staan en keizersnedes gaan doen. Maar de volgende horde staat te wachten; de man met het mes, de grootste baas van de OK. Wil je iets leren van deze baas, dan heb je je aan te passen naar zijn manier. Zijn stappen volgen. Dus bewaar ik een boekje met stapsgewijs wie wat op welke manier wil en stap voor stap mag ik aan hun laten zien dat ik het ook kan. Dat ik keizersnede in Nederland deed maakt niks uit, je hebt je hier aan te passen en het is een lange adem om het vertrouwen hier te krijgen. Ondertussen is het incasseren. Dat de operatie niet verloopt zoals het gaat is absoluut de schuld van die nieuwe assistent dus word ik ruw aan de kant gezet. Als het dan nog niet lukt is het de schuld van de OK zuster en wil het echt niet lukken, dan geef je de anesthesist de schuld. Die staat er gelaten bij maar fluistert me achteraf complimenten in m’n oor. De anesthesist is m’n grote vriend; medicijnen netjes geordend, legt je graag wat uit en de rust zelve. Hij houdt de patiënt stabiel wanneer de operatie niet loopt zoals het moet. Hij houdt mij stabiel als ik weer met m’n handen in mn haren sta; Nicole, just keep pushing. 

Dus dat is wat ik doe. Ik heb mezelf een doel gesteld; keizersnedes hier volledig zelfstandig doen. Dus zet ik door. Ik hou in de gaten wanneer er keizersnedes zijn, ik sta uren op de verloskamers in de gaten te houden wie een keizersnede zou moeten. Maar op die verloskamer glibbert er ook nog een gluiperige slang, die wil gewoon niet dat je aan de operatietafel staat. Hij gaat stiekem naar OK met een patient of hij verzint de meest achterlijke excuses waarom ik niet mee mag. Dat komt echt niet door hem hoor, nee hij heeft al gehoord van de hoofdzuster dat ik niet mee mag, of hij hoorde al dat er geen steriele jassen zijn. Dan weer zegt hij dat het team te moe is en dat ik niets snel genoeg ben, of er komt nog een operatie achteraan, of het is een spoedkeizersnede dus dat kan ik echt niet doen… Dat het gemiddeld ruim een uur duurt voordat een vrouw met een indicatie voor spoedkeizersnede daadwerkelijk op de OK is, dat doet er even niet toe, nu is er geen tijd meer te verliezen. En wanneer ik hem geen geld geef wanneer hij erom vraagt (zie m’n vorige blog, heel normaal om te vragen) dan zijn de rapen al helemaal gaar. Maar ik heb hem door en mij krijgt hij niet klein. Gluiperige slang, als je mij niet aan die tafel wil hebben, zeg dat dan recht in m’n gezicht en geef niet ieder ander de schuld want die anderen, die heb ik inmiddels wel achter me staan. 

En zo sta ik uiteindelijk als hoofdoperateur aan tafel, het mes in m’n hand. Voorzichtig door alle lagen tot ik de baby bereik. Een voetje komt me tegemoet en ik trek er een gezond, schreeuwend jongetje uit. Dit is waarvoor ik het doe, dit is waarom ik alle ontberingen en vernederingen op OK doorsta, het is een prachtig gevoel een baby uit de buik van een moeder te halen en om daarna weer netjes alle laagjes dicht te maken. De afkeurende geluiden, het gelach en gepraat in Chichewa laat ik van me afglijden gedurende de operatie. Een baarmoeder sluiten doen ze hier anders dan in Nederland, dus ik zeg dat ze me beter kunnen helpen hun manier te leren dan me uit te lachen. De tranen komen thuis. Tranen van frustratie, respectloosheid en me afvragen waar ik het allemaal voor doe. Maandagochtend zit ik zuchtend op de rand van mijn bed. Daar gaan we weer, nog een week vechten voor mijn doel. Uiteindelijk sta ik weer aan tafel, mes in mijn hand; de grootste hordes zijn al weer genomen. Ik ga rechtop staan en zet het mes in de huid. Als ik uiteindelijk weer een schreeuwend, klein meisje eruit haal ben ik trots. Een half uurtje later zit ik met zweet op m’n rug uit te puffen. We bespreken de keizersnede na als de hoofdzuster opeens hardop in het Engels zegt; “Nicole is good, really good, trust her. Nicole, whatever we say, in whatever language, keep your head up”. 

Alle hordes zijn het opeens waard en ik ben trots dat ik ze genomen heb maar ik besef me ook dat er zo veel tranen daarvoor zijn gevloeid de afgelopen jaren. Járen ja, want voor wie denkt, wat een gekke Malawianen; het hol van de leeuw is in Nederland echt niet anders..  Er zij net zo veel brullende apen en gluiperige slangen...