Back to the beginning

Het is maandagochtend en ik snel me naar de verloskamers. Een vrouw staat op het punt te bevallen maar de baby wil er in een kleermakerszit uit gaan komen. Voor ik het weet aanschouw ik een bevalling die begeleid wordt door een enthousiaste clinical officer, een rustig superviserende tropenarts en twee verpleegkundigen die infuuszakken ophangen, bloed afnemen en de baby reanimatietafel klaarmaken. Ik kijk eens rond; zes bevalbedden gescheiden door lichtblauwe half afgebrokkelde muren, kruisen op de muur en de deuren zijn helblauw. Er is niets veranderd hier. Lieve mensen, hard werken, weinig middelen. Ik ben terug in st. Luke’s Hospital, dit is waar mijn droom tropenarts te worden begon, back to the beginning… 

In Nkhoma begon me steeds meer af te vragen waar ik het allemaal voor deed. Terugkijkend op mijn strijd op de operatiekamer vroeg ik me af of het het allemaal waard was en nog erger; of ik wel tropenarts wilde worden, of ik ooit nog terug zou gaan naar Afrika… Verloskunde heeft mij zo’n slecht gevoel gegeven, zo onwelkom gevoel dan ik elke dag met een knoop in mijn maag naar werk ging en toen mijn doel bereikt was kon ik de energie niet meer opbrengen te blijven lachen en een positieve instelling te houden. Voor wie deed ik het? Ik leerde de werknemers hier niks, ik gaf niet de beste zorg aan de patiënten omdat ik ze niks kon uitleggen door de taalbarrière en dat patiëntencontact miste ik enorm. Een luisterend oor voor de patiënt en dan uitleggen wat er aan de hand is. Misschien zou het beter gaan op de pasgeborenen afdeling. Een afdeling opgezet door de Amerikaan die hier 6 jaar geleden veranderingen probeerde te maken op de verloskamers, maar na anderhalf jaar het advies van de Medisch Directeur kreeg zich ergens anders op te focussen. Afdeling verloskunde hier is niet te veranderen werd haar verteld dus dan kan je maar beter de rotzooi die ze achterlaten opruimen. Oftewel; te kleine, met een slechte start of te vroeg geboren baby’s een warm bedje, medicatie en voeding geven. Dus maandagochtend loop ik een ruimte binnen waar 18 warmtebedjes staan; beademing, infuuspompen, lichttherapie en... een ontzettend gedemotiveerd team... Daar gaan we weer. Een guppie van enkele uren oud en 1,2 kilo ligt te strijden voor lucht, maar de verpleegkundige vindt het nog niet erg genoeg om hem aan de beademing te leggen. De volgende dag zie ik hem in een doek gewikkeld onder het bedje liggen; niet overleefd. Een voldragen perfect jongetje beadem ik een uur lang met de hand tot ik moet besluiten te stoppen en het jongetje onder m'n handen sterft. Ik verlies mijn motivatie snel op deze afdeling. De enige inspiratie krijg ik van de moeders die elke twee uur de ruimte in komen om enkele druppels moedermelk uit het borsten te duwen en dat aan hun kindjes te geven en de doeken waar ze op liggen te verwisselen. De verpleegkundigen liggen ondertussen op het bed op hun telefoon te kijken. Ik probeer een gesprek op gang te krijgen maar ik merk dat ik m’n motivatie verloren ben. Ik zit in een vicieuze cirkel van negativiteit en wanneer ik merk dat ik me begin af te vragen of ik ooit nog zou willen werken in een setting als deze besluit ik een weekje naar st. Luke’s te gaan. Daar begon mijn droom, vind ik mijn passie daar weer terug?

Ja! Ik heb een fantastische week daar gehad. Met open armen werd ik ontvangen door een Nederlandse tropenarts en haar partner. Ik het ziekenhuis herkende mensen me nog en iedereen was blij met mijn aanwezigheid. Op OK werd er continue gevraagd door de OK assistente en anesthesiemedewerkers of ik de keizersnede wilde doen en op de kinderafdeling hadden ze direct door dat ik wel raad wist met een kindje met nierfalen. Ze vroegen uitleg waarom, waren geïnteresseerd en vroegen me de volgende dag weer om raad. Op de verloskamers werd ik door een enthousiaste clinical officer op sleeptouw genomen maar ik ging ook al snel zelfstandig werken omdat de verpleegkundige maar wat graag wilde vertalen. Ik wist niet wat me overkwam. Moe maar voldaan loop ik elke dag naar huis en terwijl ik op de veranda zit komt de inmiddels gepensioneerde bewaker van het nu door COVID lege coassistentenhuis langs, die enorm blij is mij weer te zien. Rondlopend door het dorp wordt er enthousiast hallo gezegd en geen een keer om geld gevraagd. De week vliegt voorbij en met pijn in mijn hart neem ik afscheid van deze lieve mensen en mooie plek.

Terug in Nkhoma zie ik het allemaal weer wat zonniger in. De omgeving is prachtig, heb veel lol met de expats in mijn vrije tijd (cheeta’s spotten in Liwonde NP, de bergwandeling, zwemmen bij een waterval in de buurt) en ik heb het ook echt wel leuk gehad op de kinderafdeling en interne afdeling, dus ik besluit daar mijn laatste week te spenderen. Eindigen waar het allemaal goed begon. Medical ward; back to the beginning…