Green flowers

Een maand geleden kwam ik na een weekje vakantie het ziekenhuis weer binnen rijden en  werd ik warm welkom geheten door de bewaker, alsof we beste vrienden zijn. Maar het is meer de lime groene uniform dat ik aan heb dat hem mij doet bedanken dat ik hier werk. “Thank you doctor for all your work”. Een beter begin van de dag is er niet. Nadat ik langs de honderden mensen die geduldig staan te wachten om vandaag gezien te worden rij, zie ik Desmond staan. Ik parkeer mijn auto en loop naar hem toe; ‘je bent terug! Ik dacht dat je helemaal weg was naar je eigen land, Nederland toch? Hoe was het daar?’ Ik vertel hem maar niet dat ik ‘even naar de Seychellen was’ dus we praten wat over het weer in Nederland, familie en dat soort dingen. Altijd een goede opwarmer om to the point te komen. Desmond, hoe staat het met de echo machine? 

Drie maanden geleden heb ik hem voor het eerst gesproken. Hij zou de man zijn die ervoor kon zorgen dat er een nieuwe echo kop zou komen voor de nieuwe machine die nu niet gebruikt wordt, omdat de echo kop stuk is gegaan. Er gaan zelf verhalen dat er al lang een echo kop klaar ligt in zijn opslag, maar dat hij die niet wil geven omdat we hem toch alleen maar stuk maken. Ik besef me direct dat het een delicaat onderwerp is en dat ik rustig te werk moet gaan. Dat er dagelijks zeker 60 mensen worden ge-echoed op een machine die uit het jaar nul komt moet ik maar even accepteren, het gaat al jaren zo dus die paar extra maanden, of hoe lang het ook gaat duren, dat kan er wel bij. 

De mensen wachten geduldig in de rij voor de echo kamer. Ook als de poli kliniek patiënten al uren wachten en de arts van de zwangeren afdeling komt om even 10 buiken te echoën. Ze staan allemaal keurig in de rij met hun patiënten dossier en hun licht blauwe Tintswalo pyjama jurk. Sommige met een infuus in de hand of bloederige vlekken op de jurk. Het is een drukte van jewelste in de echo kamer. Dan komen er 30 veelal jonge meisjes in de rij staan. Het is dinsdag, abortus dag. Allemaal hebben ze een echo nodig om te kijken hoe ver ze zwanger zijn. En de polikliniek patiënten; die wachten rustig af. Ondertussen komt er een oude man half liggend in een rolstoel binnen met een arts van de spoed eisende hulp. Of hij even de buik mag echoën van deze man. Er staan nu 4 artsen in een kamer van misschien 12 m2, allemaal op elkaar te wachten naar gelang van urgentie. Dan valt de stroom uit; loadshedding… na 30 seconde komt de stroom terug vanuit de generator, maar de echo is uitgevallen en het duurt anderhalf uur om hem weer op te starten. De oude man wordt weer terug gebracht naar de spoed, de meisjes gaan allemaal zitten en wachten af, poli gaat verder en we proberen zo weinig mogelijk echo’s te doen. De kamer druppelt leeg om over anderhalf uur weer vol te stromen. Niks efficiënts aan, maar bittere noodzaak als een ziekenhuis met 350 bedden en weet niet hoeveel patiënten slecht 1 echo apparaat heeft… een normale werk dag, maar probeer dat maar eens uit te leggen aan een opslag manager… 

Eerst maar eens vragen wat hij weet over de echo kop. Hij vertelt me dat die 2 jaar geleden kapot is gegaan en niemand weet door wie, maar het budget laat hem echt niet toe om weer een nieuwe te kopen, die ‘jullie dan gelijk weer kapot maken’. Er moet een plan komen hoe we die echo kop niet breken. ‘Desmond, de enige manier waarop ik je dat kan garanderen dat die niet kapot gaat is door ‘m niet te gebruiken, maar dat kan niet, we hebben zo veel mensen die een echo nodig hebben. Een goede echo, waar we daadwerkelijk iets op kunnen zien! En die het doet, ook als de stroom 30 seconde uitvalt. Eentje die we naar de verloskamers kunnen rijden zodat we daar kunnen echoën en niet een bevallende vrouw naar de echo kamer moeten laten komen. Laatst nog Desmond, ik werd gevraagd een echo te maken bij een vrouw die hevig puffend binnen kwam; nooit zwangerschapscontroles gedaan en nu komt ze binnen met een enorme buik en denken de verloskundige aan een tweeling. Ik kan haar niet vervoeren, ze wil al persen dus proberen we het maar; ja hoor, een tweeling! Kan levensgevaarlijk zijn. Snap je, we moeten een extra echo hebben’. Hij lacht ongemakkelijk en wijst naar mijn groene uniform; “you people, jullie geven ook nooit op he, ik zal eens kijken” zegt Desmond. 

Dus samen gaan we naar de echo kamer. Een drukte van jewelste én de stroom valt uit. “Duurt het echt een uur om weer op te starten?” Ja Desmond, echt waar. En ja, iedereen moet hier dus nu gaan wachten. Wil je nu alsjeblieft de externe accu aansluiten? Hij belt en binnen een uur staat de techneut in de kamer. Die heeft duidelijk geen flauw benul wat hij met een machine uit het jaar nul moet maar besteed geruime tijd aan alle knopjes poetsen en de binnenkant schoon stofzuigen. De externe accu die ik heb meegenomen sluit hij wel even aan, “moet vast goed gaan”. Hopla, stickertje erop en hij is weer gekeurd tot juni 2023. Het lijkt misschien een kleine stap maar een enorme overwinning in dit ziekenhuissysteem. 

Tevreden loop ik weer richting mijn werkplek als ik mijn twee collega’s tegen kom en we praten wat. Als iemand langs komt lopen roept hij naar ons: ‘hi green flowers, thanks for everything you do for us’! Vanaf dat moment omarm ik ons lime groene uniform; lelijk, maar opvallend en mensen zien wat wij doen en opgeven is niet een daarvan.