Townships + luxe stranden = Kaapstad

25 mei 2015 - Kaapstad, Zuid-Afrika

Lieve familie en vrienden,

Voordat ik jullie meeneem naar de bizarre tegenstrijdigheden van dit land wil ik jullie eerst bedanken voor jullie lieve reacties. Al jaren neem ik jullie met plezier mee op mijn avonturen en waar het begon als enkel een herinnering voor mezelf en een update voor enkele in Nederland merk ik nu door jullie positieve reacties dat het meer is dat dat. Dat jullie er oprecht plezier in hebben het te lezen en dat geeft mij energie en vertrouwen in het schrijven van een nieuw verslag, zodat mijn verhalen alleen maar beter worden en het net lijkt dan jullie mee zijn op reis. Dankjewel!

Een van de vervelendste dingen aan Zuid Afrika vind ik de grote verschillen in welvaart. De Apartheid, hoewel al jaren afgeschaft, is hier overal te voelen en te zien. En zo word ik tussen arm en rijk heen en weer geslingerd want als toerist zit ik de ene dag met m’n luxe reet op een prachtig strand en sta ik ’s nachts in een club op de 31e verdieping te dansen en genieten van het uitzicht over deze immense stad met een drankje in m’n hand dat ongeveer het weekloon is van een gemiddelde arbeider en sta ik de volgende dag midden in townships; en juist daar wil ik jullie mee naartoe nemen.

De townships zijn iets fascinerends en een wereld op zich met naar schatting 2 miljoen inwoners. Het is een overblijfsel van de Apartheid toen ‘niet blanken’ daar moesten wonen. Zonder voorzieningen als elektriciteit of water werden er massaal krotjes gebouwd. Inmiddels, 20 jaar na de Apartheid is er wel het een en ander veranderd; er is soort van elektriciteit, enkele waterpunten en er ligt asfalt. Bovendien worden er steeds meer stenen huizen gebouwd en zo ontstaan er ‘luxe’ townships en krottenwijken die zij aan zij wonen. Het is een wereld met grote tegenstrijdigheden: overdag een plek vol blije kinderen, dansende en zingende mensen, wapperende was en bedrijvigheid; ’s nachts een plek waar geweld, moord en verkrachtingen eerder regel dan uitzondering is. En een plek waar medische zorg slechts minimaal toegankelijk is en daardoor hebben medische studenten van de Universiteit van Kaapstad SHAWCO opgericht; 4 avonden in de week gaan enkele studenten onder begeleiding van 1 vrijwillige arts naar de sloppenwijken om daar gratis medische zorg te verlenen. In principe is zorg gratis in Zuid Afrika, maar dan moet je wel op papier bestaan en, misschien wel het grootste probleem, het geld voor vervoer naar een ziekenhuis hebben. Gelukkig zijn er vele nationale en internationale initiatieven om medische zorg beschikbaar te maken voor deze groep, wat ontzettend belangrijk is omdat veruit de grootste groep HIV besmette personen hier woont. Een groot taboe hangt er rondom deze ziekte maar het is een standaard vraag aan elke patiënt die gezien wordt door SHAWCO; weet je je HIV status? Gelukkig kan ik zeggen dat er toch regelmatig geantwoord wordt met dat ze ‘schoon’ zijn omdat er gratis HIV testen gedaan kunnen worden in een speciale HIV kliniek. Trouwens nog een leuk feitje; op elk openbaar toilet liggen gratis mannen én vrouwen condooms! Jammer dat de townships geen toiletten hebben… Maar goed, om terug te gaan naar SHAWCO; woensdagavond stapte ik met een tiental andere studenten in de bus op weg naar een township. Net met zonsondergang rijden we de township in en ik zie echte krotjes maar wel met de herkenbare blije mensen, vooral omdat achter ons herkenbare SHAWCO bus een mobiele kliniek hangt met 4 onderzoekkamers en een apotheek. Ongeveer 30 mensen hebben zich verzameld om door ons gezien te worden. Als 5e jaars student ben ik een van de oudste dus wordt gelijk gebombardeerd tot ‘hoofd’co-assistent samen met 2 andere en we verspreiden ons over de 3 spreekhokjes. Mijn taak is uit te vinden wat de patiënt heeft, een plan op te stellen, recepten maken en een handtekening vragen aan de arts: ik scheet in m’n broek van angst want hier was ik niet op voorbereid. Ik had liever gewoon even meegekeken hoe het eraan toeging, maar in plaats daarvan werd er door twee 1e jaars studenten naar mij gekeken én werd er van mij verwacht dat ik hun ook nog even les zou geven… AAAH! Maar, angsten zijn er om overwonnen te worden en je leert het meest als je in het diepen gegooid wordt; laat maar komen die eerste patiënt! En ik heb toch echt een engeltje op mijn schouder want de eerste patiënt was een kindje van 1 jaar met diarree en overgeven en laat ik nou net 6 weken Kindergeneeskunde gedaan hebben en ik weet niet hoeveel kotsende en schijtende kinderen op de spoedeisende hulp hebben gezien dus dit was een eitje; ik leg aan de twee studenten uit hoe je kan zien dat dit kind niet uitgedroogd is en met een routine check in de oren en keel zie ik zo het probleem zitten; een rode keel en snotterig. Ik schrijf antibiotica voor, de arts zet een handtekening en ik voel me een echte tropendokter. Laat maar komen de volgende! Een benauwd meisje van 6 jaar; ik schrijf neusdruppels voor. Volgende! Een jongen van 16 jaar met buikpijn en hoofdpijn; griepje. Máár, zo zegt de arts, hersenvliesontsteking komt hier heel veel voor en dat wil je niet missen, dus kijk even in de ogen. Dus daar ging ik met het microscoopding waar ik eindelijk mee overweg kon; geen tekenen van hersenzwelling. Next! Een vrouw die na haar bevalling bekkeninstabiliteit en heel veel pijn heeft gekregen; ik zou fysiotherapie voorschrijven, en hier word ik voor het eerst écht geconfronteerd met de minimale middelen die ze hebben in de townships; geen fysiotherapeut te vinden… dus we schrijven een verwijsbrief voor een ziekenhuis maar weten eigenlijk ook wel dat die nooit gebruikt zal gaan worden… met beide benen weer op de grond haal ik de volgende patiënt binnen; een vrouw met de meest erge SOA die ik ooit hoop de zien en ruiken. Ik ga jullie de details besparen maar pushuilende en bloedspuitende ogen zijn er zeg maar niks bij… We schrijven antibiotica voor zodat ze van deze klachten af komt maar ik besef me maar al te goed dat zij nooit kinderen zal krijgen, maar dat hebben we haar niet verteld… Wat is een onvruchtbare vrouw in de townships immers waard… Het was een heftige avond, maar dubbel en dwars waard!

Inmiddels heb ik mijn 3 weken met de studenten erop zitten; zij hebben het vrijdag afgesloten met een toets en ik ben even naar de poli geweest. Gelukkig is de vrijdagpoli tot 14:00 aangezien het 30 graden was en zonnig, dus kon ik naar het strand gaan en genieten van mogelijk de laatste zomerdag. En zo luidde ik het weekend in; middagje strand en daarna braaien met het huis. Zaterdag leek zo waar de winter echt begonnen te zijn; het was koud en het regende de hele dag, ik heb dus lekker in m’n bedje gelegen en films gekeken. ’s Avonds naar de decadente Club 31, lastiggevallen door een oogarts die duidelijk de Nederlandse regels van docent-studentrelatie niet kent. En toen zondag weer naar de township geweest om daar de gaan braaien en dansen. Werkelijk kilo’s vlees gaan daar op een megabraai en dat krijg je dan geserveerd in een kartonnen doos! Geen poespas, gewoon een super lekker stuk vlees. Braaien kunnen ze hier wel! En feesten ook! Helaas was er load-shedding (dan is er niet genoeg stroom en wordt een hele wijk afgesloten) dus was er geen muziek, maar wel trommels en Afrikanen kunnen zingen! En toen eenmaal de muziek weer aanging… Wat een feest! Zo krijg je zelfs Nicole aan het dansen!

En zo was het weekend alweer afgelopen; 2e Pinksterdag kennen ze hier niet (trouwens, dat is écht iets Nederlands om van elke feestdag een ‘2e ‘ feestdag te hebben) dus vandaag weer naar het ziekenhuis om dit keer te bekijken hoe het er op de operatiekamers aan toe gaat hier.. Wederom verschilt het niet veel met Nederland; apparatuur ziet er wat ouders uit, de muurbedekking stamt duidelijk uit de jaren 70 en er is her en der wat meer roest te bekennen maar het valt me alles mee. Maar aangezien er niet altijd plek was voor mij bij de microscoop, had ik genoeg tijd naar verschillen te zoeken, dus hier komt ie: deuren in Nederlandse OK’s moeten strikt gesloten blijven/ zo min mogelijk bewegen; hier staan ze gewoon open! Mondkapjes zijn ook meer modeaccessoires voor om je hals dan voor je mond en de operatiekleding (one size fits all) is ook niet voor iedereen nodig blijkt als er een vrouw in eigen kleren tijdens een operatie binnen komt lopen… Verder viel me op dat wij in Nederland eigenlijk alles weggooien qua afdekdoeken en steriele jassen; hier zijn het gewoon doeken die gewassen worden. Schoonheidsfoutjes qua steriliteit worden er ook gemaakt waarbij bij mij de vraag rijst; zijn wij in Nederland doorgedraafd met steriliteit of zouden er hier mee infecties zijn daardoor? Ik weet het niet, maar ik heb m’n ogen uitgekeken vandaag!

Nog een paar daagjes Oogheelkunde, en dan vakantie!

Liefs!

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

7 Reacties

  1. Dineke Fiolet:
    26 mei 2015
    ah ha , toch weer je OGEN uitgekeken!
    wat een tegenstellingen maak je zo mee in korte tijd Nicole.
    weer een verhaal dat heel diverse emoties oproept!
    liefs en groetjes
  2. Adrie en Siem:
    26 mei 2015
    Dag Nicole,
    Wat een geweldig verhaal. Zonder het te weten werk te moeten doen waar je niet op voorbereid was. Gelukkig ben je NICOLE, springt in het diepe en doet het werk zo goed als het kan. Als beloning het gevoel dat gelukt is.
    Als we de boodschappenmand van de marktkoopman zien, denken we toch maar naar de supermarkt te gaan.
    We wensen je nog veel mooie ervaringen. Groetjes
    Oma en opa
  3. Wouter:
    26 mei 2015
    Nicole, wat een geweldig verhaal weer! Jij en dansen, als je terug bent moet je het toch maar eens laten zien hoe je dat deed. Inmiddels ben ik in NYC, en er zijn hier ook genoeg arme die wel wat gezondheidszorg kunnen gebruiken. Hou jezelf gezond en veilig en geniet van de laatst mooie ervaringen!

    Wouter
  4. Richard:
    26 mei 2015
    Hoi dochter.Dansen moeilijker dan doktertje spelen? lijkt mij niet maar jij maakt weer een feestje van alle ervaringen die je gelukkig met ons deelt. Wat kunnen kleine dingen toch een verschil maken. Eet je niet al het vlees op. Wij willen ook wat. Tot gauw.XXX
  5. Richard:
    26 mei 2015
    Wat een geweldig verhaal en gelukkig duurt het voor ons nog maar 10 nachtjes en dan kunnen we ook weer genieten van het prachtige en zo bijzondere Afrika. Xx Willy
  6. Robert:
    27 mei 2015
    dacht dat ik met 1 verhaal klaar zou zijn staat er nog een verhaal. Dat is andere koek. Als je terug bent in Nederland moet je maar eens gaan praten met Schippers over de verspilling in de zorg.
    Ik begreep uit vorige reisverhalen dat je nooit moet zeggen dat je voor arts studeert (gebroken been in nepal) maar hier ontkom je er niet aan. Je hebt je er weer goed door staan. Je oom is weer trots op het feestvarken. Alleen waarom heb je niet wat oefeningen meegegeven aan die vrouw die fysio nodig had. Plinten soppen, etc. Worden trouwens de condooms ook uitgewassen of alleen jullie kleding? Weer een ervaring rijker mooi geschreven en gedaan.
  7. Esther:
    27 mei 2015
    Lieve Nicole
    Het stukje dat je schreef over het dansen maakte me wel aan het lachen. Vorig zomer stonden we in Frankrijk heerlijk druk te kletsen en net te doen of wel heel druk waren om maar niet mee te dansen met de salsa cursus....en nu gaan de voetjes van de vloer! Het zal het sfeertje zijn geweest en de Zuid Afrikaanse vibes zullen ook wel hebben bijgedragen.
    Stoer hoor, zo aan het werk in de townships! You did it, wees trots op jezelf.
    Ga lekker verder met genieten en ervaringen op doen. Bedankt voor het mee genieten!
    Liefs Esther en de rest van de familie